پاچنار، محله

پاچِنار، محلّه

حومۀ غربی شهر تهران در دورۀ قاجار، از بخش‌های محلۀ سنگلج و سراسر باغ بود. در یکی از باغ‌ها بقعه‌ای به نام سید ولی و یک درخت چنار بود که با فروکردن نوک چاقو، مایعی سرخ‌رنگ شبیه به خون از تنۀ آن بیرون می‌آمد و این امر، درخت را در نظر مردم مقدس و متبرک کرده بود. از این‌رو، آن را باغ پاچنار نام داده بودند. پس از توسعۀ شهر تهران در ۱۲۸۴ق در دورۀ ناصرالدین‌شاه، باغ پاچنار جزئی از شهر و تقسیم شد و محلۀ مسکونی پاچنار را به‌وجود آورد. از مکان‌های مهم آن، مسجد، امامزاده، قهوه‌خانه و آب‌انبار سید ولی، حمام نظام‌الملک و کوچه‌های جارچی‌باشی و فراش‌باشی بود.