واتیمو، جانی (۱۹۳۶)

از ویکیجو | دانشنامه آزاد پارسی

واتّیمو، جانّی (۱۹۳۶)(Vattimo, Gianni)

واتّيمو، جانّي

فیلسوف، منتقد و سیاستمدار ایتالیایی. در تورینو[۱] به‌دنیا آمد و در دانشگاه این شهر از لوئیجی پاریزون[۲] اگزیستانسیالیست[۳] فلسفه آموخت. در هایدلبرگ[۴] دانشجوی کارل لوویت[۵] و هانس گئورگ گادامر[۶] بود و پس از بازگشت (۱۹۶۴) در زادگاهش به تدریس زیباشناسی[۷] پرداخت. از ۱۹۸۲ در همان شهر و چند دانشگاه در امریکا فلسفۀ نظری تدریس کرد. او از ۱۹۹۹ تا ۲۰۰۴ عضو پارلمان ایتالیا بود. فلسفۀ واتیمو را با تأکیدش بر «ناتوانی اندیشه[۸]» می‌توان پست‌مدرن[۹] به‌شمار آورد. به جهت نقد مبانی از فلسفۀ هایدگر[۱۰] و در حوزۀ هرمنوتیک[۱۱] از استادش گادامر متأثر است. ولی شاید بیشترین تأثیر را از نیچه[۱۲] پذیرفته باشد که نیهیلیسم[۱۳]اش نقش مهمی در رسیدن واتیمو به تعبیر ناتوانی اندیشه داشته است. به اعتقاد واتیمو کلید هرمنوتیک نیز دیگر هیچ قفل فلسفی را باز نمی‌کند و او چاره را در تکیه بر نتایج نیهیلیستی هرمنوتیک می‌داند. برخی از آثار اوست: فرجام مدرنیته: نیهیلیسم و هرمنوتیک در فرهنگ پست‌مدرن[۱۴] (۱۹۹۱)، جامعۀ شفاف[۱۵] (۱۹۹۲)، ماجرای تفاوت: فلسفه بعد از نیچه و هایدگر[۱۶] (۱۹۹۳)؛ پس از مسیحیت[۱۷] (۲۰۰۲)؛ آیندۀ دین[۱۸] (۲۰۰۵)؛ پس از مرگ خدا[۱۹] (۲۰۰۶).

 


  1. Torino
  2. Luigi Pareyson
  3. existentialist
  4. Heidelberg
  5. Karl Löwith
  6. Hans-Georg Gadamer
  7. Aesthetics
  8. weak thought
  9. postmodern
  10. Heidegger
  11. hermeneutical
  12. Nietzsche
  13. nihilism
  14. The End of Modernity: nihilism and hermeneutics in post-modern culture
  15. The Transparent Society
  16. The Adventure of Difference: Philosophy after Nietzsche and Heidegger
  17. After Christianity
  18. The Future of Religion
  19. After the Death of God