ابودلف ینبوعی، مسعر بن مهلهل (قرن ۴ق): تفاوت میان نسخه‌ها
Mohammadi2 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
Mohammadi2 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
ابودُلَف یَنْبوعی، مَسْعَر بن مُهَلْهِل (قرن ۴ق)<br> | ابودُلَف یَنْبوعی، مَسْعَر بن مُهَلْهِل (قرن ۴ق)<br> | ||
<p>شاعر و سیاح عرب. ابتدا در خدمت [[سامانیان]] و [[صفاریان]]، و در اواخر عمر در خدمت [[آل بویه]] در [[ری، شهر|ری]] و [[شیراز، شهر|شیراز]] بود. دو رساله منسوب به ابودلف است: رساله‌ای در شرح سفر ادعایی او به [[چین]]، از طریق سرزمین‌های ترک‌نشین [[آسیای میانه]]، که در صحت آن تردید است؛ و رسالۀ دوم در توصیف سفرهای او به شمال و غرب [[ایران]]، که ارزش آن در اطلاعاتی است که دربارۀ معادن و پدیده‌های طبیعی این نواحی می‌دهد. از اشعار او فقط یک قصیدۀ ساسانیه باقی مانده که به نام [[صاحب بن عباد|صاحب بن عَبّاد]] سروده و سند اجتماعی ارزشمندی از زندگی قرون میانۀ اسلامی و منبعی زبان‌شناختی دربارۀ مصطلحات پیشه و طرز بیان گدایان و دزدان است. یاقوت حموی در ''معجم‌البلدان'' از این دو رساله نقل کرده است.</p> | <p>شاعر و سیاح عرب. ابتدا در خدمت [[سامانیان]] و [[صفاریان]]، و در اواخر عمر در خدمت [[آل بویه]] در [[ری، شهر باستانی|ری]] و [[شیراز، شهر|شیراز]] بود. دو رساله منسوب به ابودلف است: رساله‌ای در شرح سفر ادعایی او به [[چین]]، از طریق سرزمین‌های ترک‌نشین [[آسیای میانه]]، که در صحت آن تردید است؛ و رسالۀ دوم در توصیف سفرهای او به شمال و غرب [[ایران]]، که ارزش آن در اطلاعاتی است که دربارۀ معادن و پدیده‌های طبیعی این نواحی می‌دهد. از اشعار او فقط یک قصیدۀ ساسانیه باقی مانده که به نام [[صاحب بن عباد|صاحب بن عَبّاد]] سروده و سند اجتماعی ارزشمندی از زندگی قرون میانۀ اسلامی و منبعی زبان‌شناختی دربارۀ مصطلحات پیشه و طرز بیان گدایان و دزدان است. یاقوت حموی در ''معجم‌البلدان'' از این دو رساله نقل کرده است.</p> | ||
<br><!--11068800--> | <br><!--11068800--> | ||
[[رده:ادبیات عرب]] | [[رده:ادبیات عرب]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۴ ژانویهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۸:۲۳
ابودُلَف یَنْبوعی، مَسْعَر بن مُهَلْهِل (قرن ۴ق)
شاعر و سیاح عرب. ابتدا در خدمت سامانیان و صفاریان، و در اواخر عمر در خدمت آل بویه در ری و شیراز بود. دو رساله منسوب به ابودلف است: رساله‌ای در شرح سفر ادعایی او به چین، از طریق سرزمین‌های ترک‌نشین آسیای میانه، که در صحت آن تردید است؛ و رسالۀ دوم در توصیف سفرهای او به شمال و غرب ایران، که ارزش آن در اطلاعاتی است که دربارۀ معادن و پدیده‌های طبیعی این نواحی می‌دهد. از اشعار او فقط یک قصیدۀ ساسانیه باقی مانده که به نام صاحب بن عَبّاد سروده و سند اجتماعی ارزشمندی از زندگی قرون میانۀ اسلامی و منبعی زبان‌شناختی دربارۀ مصطلحات پیشه و طرز بیان گدایان و دزدان است. یاقوت حموی در معجم‌البلدان از این دو رساله نقل کرده است.