بایون: تفاوت میان نسخهها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۲ نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{الگو:جعبه اطلاعات شهر6 | |||
| کشور =فرانسه | |||
| نام فارسی = بایون | |||
|نام لاتین =Bayonne | |||
| نام قدیمی = | |||
| نام دیگر = | |||
| استان = پیرنهـآتلانتیک | |||
| شهرستان = | |||
| بخش = | |||
| موقعیت = جنوب غربی فرانسه، | |||
| جمعیت = 53,312 نفر (۲۰۲۲) | |||
| مساحت = 21.68 کیلومتر مربع | |||
| نوع اقلیم = | |||
| ارتفاع از سطح دریا = ۴ متر | |||
| تولیدات و صنایع مهم = صنایع تولید چرم، کود شیمیایی، فولاد، و هواپیما؛ گردشگری؛ مرکز شمشیرسازی و خنجرسازی و مدعی اختراع سرنیزه | |||
| برخی بناهای مهم = کلیسای جامع، که بخشی از آن را در قرن ۱۳م ساختند. ارگ، ساخته شده در قرن ۱۷ توسط یک مهندس نظامی | |||
| شهر ها و آبادی های مهم = | |||
}} | |||
بایون (Bayonne) | بایون (Bayonne) | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۳ ژانویهٔ ۲۰۲۵، ساعت ۱۲:۲۱
| بایون | |
|---|---|
| کشور | فرانسه |
| نام فارسی | بایون |
| نام لاتین | Bayonne |
| جمعیت | 53,312 نفر (۲۰۲۲) |
| موقعیت | جنوب غربی فرانسه، |
| ارتفاع از سطح دریا | ۴ متر |
| تولیدات و صنایع مهم | صنایع تولید چرم، کود شیمیایی، فولاد، و هواپیما؛ گردشگری؛ مرکز شمشیرسازی و خنجرسازی و مدعی اختراع سرنیزه |
| برخی بناهای مهم | کلیسای جامع، که بخشی از آن را در قرن ۱۳م ساختند. ارگ، ساخته شده در قرن ۱۷ توسط یک مهندس نظامی |
| استان یا ایالت | پیرنهـآتلانتیک |
| مساحت | 21.68 کیلومتر مربع |
بایون (Bayonne)
رودبندر[۱]ی در ولایت پیرنهـآتلانتیک[۲] در جنوب غربی فرانسه، واقع در محل تلاقی[۳] رودهای آدور[۴] و نیو[۵]، به فاصلۀ ۵ کیلومتری دریا. 53,312 نفر جمعیت دارد (۲۰۲۲) و مساحتش 21.68 کیلومتر مربع است. ارتفاع متوسط آن ۴ متر از سطح دریاست. از لحاظ تاریخی، مرکز شمشیرسازی و
خنجرسازی و مدعی اختراع سرنیزه است. از مراکز فرهنگ باسک[۶] است، و در ناحیۀ توریستی مهمی قرار دارد. صنایع آن عبارتاند از تولید چرم، کود شیمیایی، فولاد، و هواپیما. بایون مقرّ اسقفنشین است و یک کلیسای جامع دارد که بخشی از آن را در قرن ۱۳م ساختند. ارگ آن را یک مهندس نظامی در قرن ۱۷ ساخت. بایون در دوران حکومت رومیها، لاپوردوم[۷] نام داشت. از ۱۱۵۴ تا ۱۴۵۱م تحت سلطۀ انگلیسیها بود، سپس فرانسویها آن را مجدّداً اشغال کردند. در قرن ۱۸، به بندری آزاد تبدیل و تجارت بینالمللی آن شکوفا شد. درخلال جنگهای ناپلئونی[۸]، انگلیسیها آن را محاصره و تجارت را در آن متوقف کردند. با احداث موجشکنی به طول بیش از یک کیلومتر در اقیانوس اطلس[۹]، سرانجام کشتیهای بزرگ وارد بندر مزبور شدند. پس از جنگ جهانی دوم[۱۰]، بهرهبرداری از گاز طبیعی در دامنۀ پیرنه سبب پیشرفت و ترقّی فزاینده در منطقه شد.