نمایش مبدأ برای ابن تیمیه، تقی الدین احمد (حران ۶۶۱ ـ۷۲۸ق)


ابن تَیْمیَّه، تقی‌الدین احمد (حرّان ۶۶۱‌‌ ـ۷۲۸ق)

{{جعبه زندگینامه
|عنوان =تقی الدین احمد بن تیمیه
|نام =
|نام دیگر=
|نام اصلی=
|نام مستعار=
|لقب=
|زادروز=حران ۶۶۱ ق
|تاریخ مرگ=۷۲۸ق
|دوره زندگی=
|ملیت=اهل شام
|محل زندگی=
|تحصیلات و محل تحصیل=
| شغل و تخصص اصلی =محدث و فقیه
|شغل و تخصص های دیگر=
|سبک =
|مکتب =
|سمت =
|جوایز و افتخارات =
|آثار =منهاج السنه؛ الرد علی المنطقیین؛ حقیقه مذهب الاتحادیین؛ بیان‌الفرقان؛ دفع‌الملام عن الائمة الأعلام؛ اثبات‌المعاد و الرد علی ابن‌سینا؛ الرد علی الفلاسفه؛ تعارض‌العقل و النقل و الجواب الباهر فی زوار المقابر 
|خویشاوندان سرشناس =
|گروه مقاله =دین اسلام
|دوره =
|فعالیت های مهم =
|رشته =
|پست تخصصی =
|باشگاه =
}}محدث، فقیه حنبلی‌مشرب، متکلم و از پیشوایان بزرگ سلفیان. زندگی این فقیه متصلّب همواره به واسطۀ مداخله در امور حکومتی و اجرای حدود شرعی، در فراز و نشیب و حبس و زندان گذشته است. وی پیش از ۲۰‌سالگی بیشتر علوم عصر&nbsp;خود را فراگرفت و به درجۀ اِفتا دست یافت، و شاگردان بسیاری تربیت کرد، همچون شمس‌الدین محمد بن قیم جوزیه، [[ابن کثیر، اسماعیل (دمشق ۷۰۱ـ همان جا ۷۷۴ق)|ابن کثیر]] دمشقی، احمد بن محمد لبلی حنبلی. ابن تیمیه با این پیش‌فرض که طریقۀ سلف، یعنی راه صحابه و تابعان، نزدیک‌ترین راه به کشف حقایق اسلام است، بر ابن عربی، [[غزالی، ابوحامد محمد (طوس ۴۵۰ـ همان جا ۵۰۵ق)|غزالی]]، جوینی، [[شهرستانی، ابوالفتح محمد (خراسان ۴۷۹/۴۶۷ـ ۵۴۸ق)|شهرستانی]]، [[فخر رازی، محمد بن عمر (ری ۵۴۴ـ هرات ۶۰۶)|فخر رازی]] و دیگران سخت می‌تازد و گاه آنان را بدعت‌گذار می‌داند. وی قائل به جواز رؤیت خدا بود و در عقاید دینی متکی به ظاهر قرآن و حدیث بود و حُسن و قبح عقلی را قبول نداشت. به‌خاطر عقایدش از جانب فقهای روزگارش به فساد عقیده متهم و بارها زندانی شد و سرانجام در زندان دمشق درگذشت. از کتاب‌های جنجالی و بحث‌انگیز او سه کتاب ''منهاج‌السنة''، ''الرد علی المنطقیین، و حقیقة‌ مذهب الاتحادیین'' بایستۀ ذکر است. در ''منهاج‌السنة'' به نقد کتاب ''مفتاح‌الکرامه'' [[علامه حلی، حسن بن یوسف (حله ۶۴۸ـ۷۲۶ق)|علامه حلّی]] پرداخته و به گمان خویش با خدشه در دلالات یا مدلول کلیۀ روایات دال بر حقانیت شیعه، اصول امامت شیعه را خدشه‌دار کرده است. در کتاب ''الرد علی المنطقیین'' کوشیده تا بر مبانی منطق یعنی بر بحث حدود و تعریفات، و حجت و استدلال خُرده بگیرد، از آن رو کلیۀ راه‌های موصل به تعریف یا قیاس را با نگرشی تجربه‌گرایانه عقیم دانسته است. در کتاب سوم به نقض مبانی وحدت وجود، به‌ویژه آرای ابن عربی، قونوی، و تلمسانی پرداخته است. ابن تیمیه گرچه در آرای فقهی خویش حنبلی است ولی با این وجود آرای غیرمشهور فقهی و کلامی هم دارد که همواره همین آرا مورد نظر سلفیان و خاصه وهابیان بوده است. [[ابن قیم جوزیه، محمد بن ابی بکر (۶۹۱ـ۷۵۱ق)|ابن قیّم جَوْزی]] شاگرد و حامی بی‌چون و چرای او بود و بسط عقاید ابن تیمیه را در زمان حیات و پس از مرگ برعهده داشته است. از دیگر آثارش: ''بیان‌الفرقان''؛ ''دفع‌الملام عن الائمة الأعلام''؛ ''اثبات‌المعاد و الرد علی ابن‌سینا''؛ ''الرد علی الفلاسفه''؛ ''تعارض‌العقل و النقل و الجواب الباهر فی زوار المقابر''.<br /> <!--11027600-->

    [[Category:دین اسلام]]
[[Category:حدیث شناسی]]
[[Category:فقه و اصول و احکام]]
[[Category:فلسفه ، منطق و کلام]]
[[Category:کلام – اشخاص و فرقه ها و آثار]]