امامزاده ابراهیم (آمل)
اِمامزاده ابراهیم (آمل)
بقعه‌ای در وسط قبرستان محصور آمل، جنب راه شوسۀ محمودآباد. این امامزاده به احتمال فراوان از اعقاب امام موسی کاظم (ع) است، زیرا ابراهیم فرزند امام هفتم در پایان عمر در بغداد بود و در همان‌جا نیز درگذشت. به گفتۀ ظهیرالدین مرعشی این مقبره متعلق به مشایخ و سادات مالکی آمل است. در بیرون حصار امامزاده برجی سنگی قرار دارد که می‌گویند ۷۲تن از یاران وی در آن‌جا مدفونند. این بقعۀ تاریخی علاوه بر جنبه‌های معماری از نظر آثار نفیس چوبی آن، از قبیل در و صندوق مزار، اهمیت دارد و کتیبه‌های آن نیز محفوظ مانده است. این بنا در سال ۹۲۵ق به وسیلهٔ خواجه عبدالله نامدار، فرزند درویش حاج کفشگر، ساخته شده و بانی آن عبدالله ابن شاه حسین قاضی بوده است. سازندهٔ مقبرۀ آن نیز محمد حسین نجار است. در خارج دیوار محوطهٔ گنبد امامزاده ابراهیم آب‌انباری موجود است که در سال ۱۳۱۵ق توسط امیر مکرم لاریجانی اسکی ساخته شده است.
مشخصات معماری
این بنا با پلان مربع شکل و بدنهٔ آجری و گنبد هرمی‌شکل ساخته شده است. از ویژگی‌های خاص این بنا به ارتفاع بلند آن، دیوارهای محصورکننده‌اش، برج مکعب شکل و گنبد هشت‌ضلعی آن می‌توان اشاره کرد.