بوترو، فرناندو (۱۹۳۲)
بوتِرو، فِرنانْدو (۱۹۳۲)(Botero, Fernando)
نقاش و مجسمه‌ساز کلمبیایی. در چهارسالگی پدرش را از دست داد و نزد عمویش بزرگ شد که او را در نوجوانی به مدرسه‌ی مخصوص گاوچرانی فرستاد، اما بوترو به پیگیری نقاشی مصمم بود و اولین تصویرسازی خود را در شانزده سالگی در یک نشریه‌ی محلی به چاپ رساند. مدتی طراح صحنه‌ی تئاتر بود و پس از آن برای تحصیل به مادرید رفت. دورانی را نیز در رم و فلورانس گذراند و بر آثار دوره‌ی رنسانس تعمق کرد. در دهۀ ۱۹۶۰ به نیویورک رفت و سبک خاص خود را پروراند: پیکرهایی فربه و بادکرده که با اجرای ظریف و ضرب‌قلم‌های نرم و نامحسوس نقاشی شده‌اند. این شیوۀ کار، اشارتی طنزآمیز به نخوت آدمیان دارد، و قراردادهای سنّتیِ شهوانیت را به‌تمسخر می‌گیرد، ازجمله در اثر خانوادۀ ریاست جمهوری[۱] (۱۹۶۷، موزۀ هنر مدرن نیویورک[۲]). در ۱۹۷۳ به مجسمه‌سازی، با همان شیوۀ نقاشی‌هایش، روی آورد.
