ثقه

ثِقَه
(در لغت به معنی مورد اعتماد، معتمد و امین) در علم حدیث راوی‌ای که روایت او صحیح است. در اصطلاح عرفان، اعتمادِ عبد بر خداوند در تمامیِ امور. بدیهی است که اگر بنده‌ای به این مقام واصل شود، به جز او از چیز دیگری خوف نخواهد داشت، همان‌گونه که به دیگری امید هم نخواهد بست. اینان، اعتماد مادر حضرت موسی به خداوند را که درنتیجۀ آن، مطابق فرمان الهی، فرزند خُردسالش را به رود نیل سپرد، مثال بارز ثقۀ عبد بر رب دانسته‌اند.