جاماسپ هوگوه
جاماسْپ هوگْوَه
از نخستین گروندگان به زَردُشت و داماد او، شوهر پوروچیستا، و وزیر و رایزن گُشتاسپ. در اَوِستا: جاماسْپهَ، و در پَهلَوی: جامَسپ، به‌معنای دارندۀ اسب است. در ادبیات عرب و زَردُشتی لقب فرزانه و حکیم دارد. در منظومۀ اَیاتْگار زَریران از او با عنوان بیدُخش (نایب‌السلطنه) نام رفته است. به نشر حکمت و نجوم می‌پرداخت. پیشگویی‌هایی به او نسبت داده‌اند و از آن‌ها در گشتاسب‌نامۀ دقیقی، اَیاتگار زَریران، تاریخ ثَعالِبی و شاهنامۀ فردوسی سخن رفته است. جاماسپ نامَک، یا جاماسب‌نامه در ۵هزار واژه به‌زبان پَهلَوی دربرگیرندۀ پاسخ‌های جاماسپ به گشتاسپ، به او منسوب است که نشان از دانش و فرزانگی جاماسپ دارد.