سمبولیسم (هنر)

از ویکیجو | دانشنامه آزاد پارسی

سَمْبولیسْم (هنر)(symbolism)

تابلوي مسيح زرد، اثر گوگن

در هنر، استفاده از نماد[۱] برای تشدید و تقویت معنا، که موجب برتری جنبۀ ذهنی[۲] بر وجه عینی[۳] اثر می‌گردد. جنبش سمبولیسم در هنر و ادبیات از ۱۸۸۵ تا ۱۹۱۰ رونق داشت. این جنبش همچون واکنشی دربرابر غایات طبیعت‌گرایانۀ امپرسیونیسم[۴]، و اصول رئالیستی[۵] که کوربه[۶] صورت‌بندی کرده بود، عرض وجود کرد. سمبولیست‌ها اعتقاد داشتند که هنر نباید تصویرگر صرف باشد، بلکه باید افکار و حالات و خلقّیات را با رنگ و خط و شکل القا کند. دستمایه‌های آنان غالباً اساطیری[۷]، عرفانی، یا خیالی بودند. گوستاو مورو[۸] از سرآمدان سمبولیسم بود، و پیِر پووی دو شاوان[۹] و اودیلون رودون[۱۰] در فرانسه، آرنولد بوکلین[۱۱] در سوئیس، ادوارد برن ـ جونز[۱۲] در انگلستان، و یان تئودور توراپ[۱۳] در هلند، از دیگر نقاشان این شیوۀ هنری به‌شمار می‌روند. گوگن[۱۴] و شاگردانش در پونت آوِن[۱۵]، از هدفی که «مفهوم‌پردازانه، ترکیبی، ذهنی، تزیینی» توصیف می‌شد، روشن‌ترین برگردان تصویری را عرضه می‌کنند. آنان بر رنگ حقیقی[۱۶] تأکید نهادند که ارزش عاطفی پیدا می‌کند و جانشین بهره‌گیری امپرسیونیستیِ نور می‌شود. خطوط محیطی سیاه در اثری از گوگن با نام مسیح زرد[۱۷]، جنبۀ تزیینی و نمادین کار را مؤکد می‌سازد. سمبولیسم که در دهۀ ۱۸۸۰ در فرانسه پاگرفت، پس از رمانتیسم[۱۸] و پیش از سوررئالیسم[۱۹]، به کندوکاو در دنیای تخیّل خلاق رؤیاگونه پرداخت. بسیاری از نقاشان سمبولیست تعمداً از واقع‌گرایی پرهیز کردند، و همچون همتایان ادبی خود به مضمون‌های دلخراش و هراس‌انگیز یا شهوانی روآوردند. برای مثال قصۀ سالومه[۲۰] در کتاب مقدس[۲۱]، دختری که سر بریدۀ یحیای معمدان[۲۲] را مطالبه می‌کند، از دستمایه‌های دلخواه نقاشان و نویسندگان این دوره بود. گوگن و پیروانش به تصویرهای عادی‌تری همچون صحنه‌های روستایی با حال‌وهوایی عرفانی، گرایش داشتند. منتقدان سمبولیست، افزون بر اشتراک مضمون، شباهت‌های صوری نیز بین هنرهای بصری، ادبی، و موسیقایی می‌دیدند. به‌گمان آنان همچنان که شاعر سمبولیست احساس می‌کرد که می‌تواند به آهنگ و نوای شعر خود معنا بخشد، نقاش سمبولیست نیز باور داشت که رنگ و شکل می‌تواند دارای مفهوم باشد. تأثیر آرای سمبولیستی در هنر اروپا بسیار گسترده بود، و در کار نقاشانی همچون پل سزان[۲۳]، ونسان ون‌گوگ[۲۴]، ژرژ سورا[۲۵]، جیمز اِنسور[۲۶]، ادوارد مونش[۲۷]، گوستاف کلیمت[۲۸]، فردیناند هودلر[۲۹]، پابلو پیکاسو[۳۰]، هانری ماتیس[۳۱]، و واسیلی کاندینسکی[۳۲] راه یافت.

  1. symbol
  2. subjective
  3. objective
  4. Impressionism
  5. realist
  6. Courbet
  7. mythological
  8. Gustave Moreau
  9. Pierre Puvis de Chavannes
  10. Odilon Redon
  11. Arnold Böcklin
  12. Edward Burne-Jones
  13. Jan Theodoor Toorop
  14. Gauguin
  15. Pont-Aven
  16. local colour
  17. Le Christ Jaune
  18. Romanticism
  19. surrealism
  20. Salomé
  21. Bible
  22. John the Baptist
  23. Paul Cézanne
  24. Vincent van Gogh
  25. Georges Seurat
  26. James Ensor
  27. Edvard Munch
  28. Gustav Klimt
  29. Ferdinand Hodler
  30. Pablo Picasso
  31. Henri Matisse
  32. Vasily Kandinsky