شفتی، محمدباقر (۱۱۸۰/۱۱۷۵ـ اصفهان ۱۲۶۰ق)
شَفْتی، محمدباقر (۱۱۸۰/۱۱۷۵ـ اصفهان ۱۲۶۰ق)
(معروف به: حجت‌الاسلام شفتی) فقیه امامیه. از مردم شفت گیلان بود. پس از یادگیری درس‌های مقدماتی، در حدود ۲۰سالگی به عتبات رفت و در آن‌جا نزد سید مهدی بحرالعلوم، شیخ جعفر نجفی، سید علی طباطبایی درس خواند. پس از مراجعت به ایران، هشت سال در قم از محضر میرزا ابوالقاسم قمی بهره برد. سپس تا آخر عمر در اصفهان ماند. با محمد ابراهیم کلباسی هم‌درس و بسیار دوست بود. شاگردان بسیاری تربیت کرد. وی در اجرای حدود و مقررات شرعی بسیار اهتمام می‌ورزید و اجرای آن را در زمان غیبت امام واجب می‌دانست و خود نیز مباشر اجرا می‌شد. گویا کمابیش۱۰۰ حد شرعی قتل را به‌دست خود اجرا کرد. او که به هنگام سفر به اصفهان بسیار فقیر بود، رفته‌رفته ثروت و ملک فراوان به‌هم رسانید؛ چندان‌که رشک اعیان و حاکمان وقت را برمی‌انگیخت. مسجد سید در اصفهان را هم او بنا کرد و در همان‌جا مدفون شد. از معروف‌ترین آثار اوست: رسالۀ تحفة‌الابرار؛ مطالع الانوار فی شرح‌الشرایع، در فقه استدلالی.