طالب آملی، محمد (ح ۹۸۷ـ۱۰۳۵ق)
طالب آملی، محمّد (ح ۹۸۷ـ۱۰۳۵ق)
(ملقب به: ملک‌الشعرا و معروف به: بلبل آملی) شاعر ایرانی. در ۱۰۱۰ق از مازندران راهی کاشان شد و پنج یا شش سال در آن‌جا بود و سپس به مرو به خدمت بکنش‌خان استاجلو، پسر حاکم مرو، درآمد. وی در ۱۰۱۷ق راهی هندوستان و پس از آن در قندهار به ملازمت غازی‌بیگ ترخان درآمد و چندی در خدمت او در رفاه به‌سر برد. پس از مرگ غازی‌بیگ، در ۱۰۲۱ق به ناچار به آگره در هند رفت و پس از چندی سرگردانی، در لاهور با اعتماد‌الدوله غیاث‌الدین محمد تهرانی، وزیر ادب‌دوست جهانگیر گورکانی، آشنایی یافت و با کمک هم‌او در حدود ۱۰۲۵ق در زمرۀ شاعران دربار جهانگیر درآمد و در ۱۰۲۸ق ملک‌الشعرای دربار او شد. طالب از شاعران برجستۀ سبک هندی است. در تمامی تذکره‌هایی که در روزگار طالب نوشته شده‌اند، از او با احترام بسیار یاد رفته و در دقایق اشعارش بحث شده است. دیوان کامل او را از ۹ تا ۱۵هزار بیت گفته‌اند. کلیات اشعار ملک‌الشعرا طالب آملی به تصحیح طاهری شهاب چاپ شده است (تهران، ۱۳۴۶ش).