فلسفی، محمدتقی (تهران ۱۲۸۳ـ ۱۳۷۷ش)
فلسفی، محمّدتقی (تهران ۱۲۸۳ـ ۱۳۷۷ش)
واعظ و خطیب مذهبی ایران. فرزند شیخ محمدرضا تنکابنی. پس از فراگیری دورۀ مقدمات و سطح علوم دینی، به وعظ و خطابه روی آورد و به‌‌سرعت مشهور شد و پس از مدتی تحصیلات خود را در قم تکمیل کرد. در ۱۳۱۶ش از سوی رژیم پهلوی خلع لباس شد، اما با سقوط رژیم رضاشاه، بار دیگر به لباس روحانی درآمد و به وعظ و خطابه پرداخت. وی در سخنوری کم‌نظیر بود و از حمایت مراجع و علمای ایران و عراق برخوردار و نماینده آیت‌الله بروجردی در گفتگو با دربار و دولت بود. وی همچنین از مخالفان دکتر محمدمصدق به‌شمار می‌آمد. فلسفی با نقد مسائل اجتماعی و سیاسی و انتقاد از عملکرد دولتمردان در منبرهای خود، تحولی در سنت وعظ و منبر ایجاد کرد، از این‌رو چندبار ممنوع‌المنبر شد. در قیام ۱۵ خرداد ۱۳۴۲ بازداشت و در زمستان ۱۳۵۰ برای همیشه از وعظ و خطابه منع گردید و پس از آن فقط به تألیف و تصنیف مشغول شد، اما پس از پیروزی انقلاب اسلامی، بار دیگر به وعظ پرداخت. از آثار اوست: کودک از نظر وراثت و تربیت؛ جوان از نظر عقل و احساسات؛ بزرگسال و جوان از نظر افکار و تمایلات؛ آیةالکرسی، شرح دعای مکارم‌الاخلاق؛ اخلاق؛ معاد.