فیصل بن غازی (۱۹۳۵ـ۱۹۵۸)
فِیْصَل بن غازی (۱۹۳۵ـ۱۹۵۸)
پادشاه عراق (۱۹۳۹ـ۱۹۵۸). در بغداد زاده شد. او و ملک حسین اردن، نوۀ حسین بن علی بودند. فیصل جانشین پدرش، غازی اول، شد که از ۱۹۳۳ پادشاه عراق بود و در تصادف اتومبیل کشته شد (۱۹۳۹). پس از تحصیل در مدرسۀ خصوصی هَرو[۱] در انگلستان، در هجدهمین سال‌روز ولادتش در مه ۱۹۵۳، او را سومین پادشاه عراق جدید اعلام کردند؛ درنتیجه به دوران ۱۴سالۀ نیابت سلطنت دایی‌اش، امیر عبدالله، خاتمه داد. درپی مداخلۀ انگلستان و فرانسه در بحران سوئز رسماً اعلام کرد (۱۹۵۶) که عراق همچنان در کنار مصر باقی خواهد ماند، اما چندی بعد رقابت میان دو بلوک عربی افزایش یافت. از این‌رو فیصل در فوریۀ ۱۹۵۸ قراردادی با ملک حسین پادشاه اردن، پسرعمویش، امضا کرد و بدین‌ترتیب دو کشور اتحادی برضد جمهوری متحد عربی مصر و سوریه[۲] تشکیل دادند. فیصل با نوری سعید سیاست طرفداری از غرب را دنبال کرد و در ۱۹۵۸ رئیس «اتحادیه عرب[۳]» عراق و اردن شد. در ژوئیه ۱۹۵۸ او و همۀ اعضای خانواده‌اش در کودتایی نظامی به رهبری سرتیپ عبدالکریم قاسم، نظامی ملی‌گرای چپ‌گرا، به‌قتل رسیدند و عراق جمهوری شد و به حیات اتحادیه عرب نیز پایان داده شد.