چاوز، کارلوس آنتونیو د پادوآ (۱۸۹۹ـ۱۹۷۸)
چاوِز، کارلوس آنتونیو دِ پادوآ (۱۸۹۹ـ۱۹۷۸)(Chavez, Carlos Antonio de Padua)
آهنگ‌ساز مکزیکی و نوازندۀ پیانو. موسیقی او حاوی عناصر ملی و محلی پیشاکلمبی[۱] است، مانند چاپولتِپِک: اوورتور جمهوریایی[۲] (۱۹۳۵). تعدادی باله، هفت سمفونی، و کنسرتوهایی برای ویولن و نیز پیانو ساخت. چاوِز موسیقی را در کودکی از برادرش و دو معلم موقت فراگرفت، اما بعدها برای کسب تجربه به اروپا و نیویورک رفت. بنیاد‌گذار و مدیر ارکستر سمفونی مکزیک[۳] از ۱۹۲۸ـ۱۹۴۸ بود (که بعدها رهبر آن نیز شد)، و از ۱۹۲۸ـ۱۹۳۴ مدیریت کنسرواتوار ملی[۴] را نیز برعهده داشت. در دانشکدۀ هنرهای زیبا[۵] سِمت داشت، و در حیات فرهنگی کشورش چهرۀ مهمی بود، و کارهای زیادی در راه کشف موسیقی محلی مکزیکی انجام داد. ازجمله آثار اوست: اپرا: انفیلو و لائورِتّا[۶] (۱۹۵۳، اجرا در نیویورک، ۱۹۵۷)؛ باله: چهار خورشید[۷]، اسب بخار[۸] (۱۹۲۶ـ۱۹۲۷). ارکستری: سینفونیا دِ آنتیگونا[۹]، سینفونیا پرولِتاریا[۱۰]، و سینفونیا ایندیا[۱۱] برای ارکستر. مجلسی: انرژییا[۱۲] برای هم‌نوازی سازها. آوازی: خورشید[۱۳] برای کُر و ارکستر.