کرزای، حامد (قندهار ۱۹۵۷)
کَرزای، حامِد (قندهار ۱۹۵۷)
نخستین رئیس‌جمهور منتخب افغانستان (از ۲۰۰۴). از خانواده‌ای پشتون از قبیلۀ دُرّانی، از اعقاب سلسلۀ سلطنتی دُرّانی، بود. پدرش رئیس قبیله و در زمان سلطنت محمد ظاهرشاه از صاحب‌منصبان افغانستان بود. حامد پس از اتمام تحصیلات دبیرستانی در کابل، برای ادامۀ تحصیل در رشتۀ علوم سیاسی به دانشگاه هیماچال‌پرادش هندوستان رفت و به زبان‌های پشتو، فارسی، هندی، اردو، انگلیسی و فرانسوی تسلط یافت. با حملۀ نیروهای شوروی (۱۹۷۹)، با خانواده‌اش به کویته در پاکستان گریخت و در مقام طراح و استراتژیست به مجاهدان افغان پیوست. در ۱۹۸۹ با خروج سربازان شوروی، به کشورش بازگشت و در حکومت برهان‌الدین رَبّانی معاون وزارت خارجه شد، امّا پس از مدتی به‌سبب منازعات داخلی استعفا کرد. در ۱۹۹۷ به‌دلیل مخالفت با سیاست‌های رژیم طالبان بار دیگر به کویته رفت. بعد از ترور پدرش، به ریاست قبیلۀ خود رسید. در سال ۲۰۰۰ در کمیتۀ روابط خارجی سنای امریکا خواستار سرنگونی طالبان شد. پس از وقایع یازدهم سپتامبر نقش برجسته‌تری یافت. با آغاز حملۀ هوایی امریکا به طالبان، به کشور خود بازگشت تا حمایت سران پشتون را برای مبارزه با طالبان جلب کند. با سقوط طالبان نخست‌وزیر موقت شد و در ژوئن ۲۰۰۲ لوی جرگه وی را برای مدت دو سال به ریاست دولت موقت برگزید. در ژانویۀ ۲۰۰۴ لوی جرگه قانون اساسی جدید افغانستان را تصویب کرد و در انتخابات اکتبر همان سال حامد کرزای با غلبه بر پانزده رقیب خود به ریاست‌جمهوری افغانستان انتخاب شد.