ابن ماجه
ابن ماجِه (قزوین ۲۰۹ـ۲۷۳ق)
| ابن ماجه | |
|---|---|
| زادروز |
قزوین ۲۰۹ق |
| درگذشت | ۲۷۳ق |
| ملیت | ایرانی |
| شغل و تخصص اصلی | محدث |
| آثار | کتاب سنن؛ التاریخ؛ تفسیرالقرآن |
| گروه مقاله | دین اسلام |
(نام کامل: ابوعبدالله محمد بن یزید رَبَعی قزوینی، معروف به امام ابن ماجه) محدث معروف و مؤلف کتاب سنن، ششمین کتاب از صحاح سته در حدیث. ماجه لقب پدرش بود. بخش مهم زندگی وی سفرهای علمی اوست. ابن ماجه پس از استماع از مشایخ زادگاهش، راهی سفر شد و در طلب حدیث به کوفه، بصره، واسط، بغداد، و دمشق سفر کرد و از محدثان بزرگی حدیث شنید. همچنین سفری به مصر رفت، و مدتی نیز در مکه و مدینه و ری از شماری از شیوخ بهره گرفت. سپس به قزوین بازگشت و به تدریس و تألیف پرداخت. از شاگردان او می‌توان علی بن ابراهیم قطان، محمد بن عیسی صفار ابهری و اسحاق بن محمد قزوینی را نام برد. شهرت ابن ماجه به سبب کتاب سنن او در حدیث است که نخست در ایران رواج داشته و سپس رفته‌رفته در دیگر مناطق اسلامی رایج شده است. از دیگر آثار او که باقی نمانده‌اند عبارت‌اند از التاریخ، که براساس شخصیت‌ها و سرزمین‌ها مرتب‌شده بوده و از عهد صحابه تا روزگار مؤلف را شامل می‌شده است؛ تفسیرالقرآن.