بطون

بُطون
(جمعِ بَطن، به‌معنی شکم و بخش نهان هر چیزی) اصطلاحی عرفانی. عارفان از آن‌جا که برای عالم وجودی مستقل در کنار وجود حضرت حق قائل نیستند، و تمامیِ عوالم را ظهور آن ذات واحد می‌دانند، ذات را واقع و بطنِ عالم، و عالم را ظاهر و مجلای ذات می‌شمارند. از این‌رو، بطن به‌معنیِ حقْ بدون درنظر‌گرفتن خلق آمده است. عبارت عرفانی «اگر خلق به حاقّ بطن فرورود/بازگردد، همان حق است»، اشاره به‌همین نکته دارد.