موسیقی هندی: تفاوت میان نسخه‌ها
Mohammadi2 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
موسیقی هندی (Indian music) | موسیقی هندی (Indian music) | ||
[[پرونده:Indian music.jpg|بندانگشتی|موسیقی هندی]] | |||
[[ | [[پرونده:Indian music1.jpg|بندانگشتی|موسیقی هندی]] | ||
فرهنگ موسیقایی کلاسیکی که در شمال هند، [[پاکستان|پاکستان]]، [[نپال|نپال]]، و [[بنگلادش]] به سنت هندوستانی<ref>Hindustani</ref>، و در جنوب هند و [[سری لانکا|سری‌لانکا]] به سنت کارناتیک<ref>Karnatic </ref> اجرا می‌شود. فرهنگی شفاهی با پیشینه‌ای عظیم، همبسته با سنت‌های اسلامی خاورمیانه و آسیای مرکزی، که شبیه سنت تروبادور<ref>troubadour</ref>ی آهنگ‌ساز ـ اجراکننده در اروپای قرون وسطاست، و هنر بداهه‌سازی ماهرانه در قالب یک حال‌وهوا (رَسَه<ref>rasa </ref>)ی معین، که از گسترۀ ملودی‌های سرمشقی (راگاها<ref>ragas </ref>) و دستوربندی‌های ریتمی (تالاها<ref>talas </ref>) دست‌چین شده است و به‌‌شیوه‌ای شبیه شیوۀ «بلوز» غربی در تعریف حال‌وهوا، گام، و فرم، ادراک می‌شود. موسیقی هندی وابسته به اوقات شبانه‌روز است، و مدت زمان یک ساخته/اجرا ثابت نیست. گروه هم‌نوازی آن تشکیل شده است از یک قسمت ملودی با خواننده، [[سیتار]]، [[سارد|سارُد]]<ref>sarod </ref>، سورباهار<ref>survahar</ref>، ویولن‌ها، بادی‌های چوبی زبانه‌ای جیغ‌مانند، یا هارمونیوم، به‌صورت تک‌نوازی یا در ترکیب؛ یک قسمت واخوان دارای وینه یا [[تمبوره|تَمبورَه]]، برای تأمین زمینه‌ای هارمونیک و هم‌نوا؛ و یک قسمت ریتم دارای طبل‌های دستی زیر یا بم. این موسیقی معمولاً معلق و شناور است، ملودی آن بی‌زحمت اوج می‌گیرد، و نقطۀ مقابل کشش جاذبه‌ای تونال بسط‌یافته در سراسر موسیقی تونال اروپایی است. صداهای موسیقی هندی در فرکانس‌های بالا غنی‌‌اند و حالتی از درخشش نورانی را القا می‌کنند. آگاهی همگانی نسبت به موسیقی هندی در غرب هنگامی افزایش یافت که در دهۀ ۱۹۵۰ استادان نوازنده‌ای همچون [[شانکار، راوی (۱۹۲۰ـ۲۰۱۲)|راوی شانکار]] (سیتار) و علی‌اکبر‌خان (سارُد) در سراسر جهان‌گشت‌‌های هنری برگزار کردند. | |||
فرهنگ موسیقایی کلاسیکی که در شمال هند، | |||
| | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۸ ژوئن ۲۰۲۴، ساعت ۰۵:۰۳
موسیقی هندی (Indian music)
فرهنگ موسیقایی کلاسیکی که در شمال هند، پاکستان، نپال، و بنگلادش به سنت هندوستانی[۱]، و در جنوب هند و سری‌لانکا به سنت کارناتیک[۲] اجرا می‌شود. فرهنگی شفاهی با پیشینه‌ای عظیم، همبسته با سنت‌های اسلامی خاورمیانه و آسیای مرکزی، که شبیه سنت تروبادور[۳]ی آهنگ‌ساز ـ اجراکننده در اروپای قرون وسطاست، و هنر بداهه‌سازی ماهرانه در قالب یک حال‌وهوا (رَسَه[۴])ی معین، که از گسترۀ ملودی‌های سرمشقی (راگاها[۵]) و دستوربندی‌های ریتمی (تالاها[۶]) دست‌چین شده است و به‌‌شیوه‌ای شبیه شیوۀ «بلوز» غربی در تعریف حال‌وهوا، گام، و فرم، ادراک می‌شود. موسیقی هندی وابسته به اوقات شبانه‌روز است، و مدت زمان یک ساخته/اجرا ثابت نیست. گروه هم‌نوازی آن تشکیل شده است از یک قسمت ملودی با خواننده، سیتار، سارُد[۷]، سورباهار[۸]، ویولن‌ها، بادی‌های چوبی زبانه‌ای جیغ‌مانند، یا هارمونیوم، به‌صورت تک‌نوازی یا در ترکیب؛ یک قسمت واخوان دارای وینه یا تَمبورَه، برای تأمین زمینه‌ای هارمونیک و هم‌نوا؛ و یک قسمت ریتم دارای طبل‌های دستی زیر یا بم. این موسیقی معمولاً معلق و شناور است، ملودی آن بی‌زحمت اوج می‌گیرد، و نقطۀ مقابل کشش جاذبه‌ای تونال بسط‌یافته در سراسر موسیقی تونال اروپایی است. صداهای موسیقی هندی در فرکانس‌های بالا غنی‌‌اند و حالتی از درخشش نورانی را القا می‌کنند. آگاهی همگانی نسبت به موسیقی هندی در غرب هنگامی افزایش یافت که در دهۀ ۱۹۵۰ استادان نوازنده‌ای همچون راوی شانکار (سیتار) و علی‌اکبر‌خان (سارُد) در سراسر جهان‌گشت‌‌های هنری برگزار کردند.