ابتهاج، امیرهوشنگ: تفاوت میان نسخه‌ها

[[پرونده: 11002800.jpg | بندانگشتی|امیرهوشنگ ابتهاج]](اسم هنری: هـ. الف. سایه) شاعر ایرانی. بخشی از تحصیلات ابتدایی و متوسطه را در رشت و بخشی دیگر را در تهران گذراند، اما ادامۀ تحصیل نداد و به کارهای اداری پرداخت. در دوره‌ای به‌لحاظ سیاسی، به حزب توده گرایش یافت و برای همیشه سوسیالیست باقی ماند. از نظر ادبی، سروده‌هایش در شیوۀ سنّت‌گرایان و نیز در سبک نواندیشان با اقبال روبه‌رو شد. از این‌سو در زمرۀ شاگردان [[نیما یوشیج]] قرار می‌گیرد و از آن‌سو به [[شهریار، محمدحسین (تبریز ۱۲۸۳ـ۱۳۶۷ش)|محمدحسین شهریار]] نزدیک است. اما به‌ویژه پس از دهۀ ۱۳۴۰ تلاش‌های شاعر در پرداختن بیش‌تر به غزل فارسی پُررنگ‌تر و جدی‌تر جلوه کرده و او را در مقام گوینده‌ای پاکیزه‌سخن که ادامه‌دهندۀ راه غزلسرایان بزرگ ایران است شناسانده.  

نخستین دفترهای شعر او در دهه‌های 1320 و 1330 با مقدمه‌هایی از [[حمیدی شیرازی، مهدی (شیراز ۱۲۹۳ـ تهران ۱۳۶۵ش)|مهدی حمیدی شیرازی]]، عبدالعلی طاعتی، [[کیوان، مرتضی (اصفهان ۱۳۰۰ـ تهران ۱۳۳۳ش)|مرتضی کیوان]] و شهریار نشر یافت. ابتهاج از سال ۱۳۵۰ تا ۱۳۵۶ (پس از کناره‌گیری [[داود پیرنیا (تهران ۱۲۷۹ـ همان جا ۱۳۵۰ش)|داوود پیرنیا]]) سرپرست برنامۀ گل‌ها در رادیوی ایران و پایه‌گذار برنامۀ موسیقایی گلچین هفته بود و در این دوره حامی اصلی موسیقیدانانی شد که در سالیان بعد به شهرت رسیدند. از جمله [[محمدرضا لطفی]] و [[محمدرضا شجریان (خواننده)|محمدرضا شجریان]] که همیشه محبوب وی بودند.  

از دفترهای شعر اوست: ''شبگیر'' (۱۳۳۲‌ش)؛ ''یادگار خون سرو'' (۱۳۶۰‌ش)؛ ''آینه‌درآینه'' (برگزیدۀ شعرها به انتخاب [[شفیعی کدکنی، محمدرضا (کدکن ۱۳۱۸ش)|محمدرضا شفیعی کدکنی]]، ۱۳۶۹‌ش) و ''تاسیان'' (اشعار ابتهاج در قالب نو- 1385). ابتهاج دیوان حافظ را نیز تصحیح کرده که با نام ''حافظ به سعی سایه'' به چاپ رسیده است.

هوشنگ ابتهاج اواخر تیر 1401ش به دلیل نارسایی کلیوی در بیمارستانی در شهر کلن آلمان تحت درمان قرار گرفت. وی نهایتاً براثر همین بیماری و کهولت سن درگذشت.