زرین دست، علیرضا: تفاوت میان نسخه‌ها

|عنوان = علی‌رضا زرین‌دست

|آثار  =خداحافظ رفیق (1350) و گزارش (1356)

فیلم‌بردار سینمای ایران. فیلم‌برداری مجموعۀ تلویزیونی ''دایی‌جان ناپلئون'' (۱۳۵۴)، تجربۀ کم‌نظیری بود که در ۳۰سالگی کسب کرد؛ حدود ۴۰۰هزار فوت نگاتیو رنگی مصرف کرد‌ و با بهره‌گیری از دانشِ سینمایی [[ناصر تقوایی|ناصر ‌تقوایی]] و نیز‌ روان‌شناسی رنگ‌ها، کنتراست و تأثیر آن‌‌ها را در ساختار فیلم آزمود. بعدها از قابلیت‌های نورپردازی در فیلم رنگی بیشتر استفاده کرد، از آن جمله‌اند: ''بازجویی یک جنایت'' (۱۳۶۳)، ''نقطۀ ضعف'' (۱۳۶۲)، و ''تصویر آخر'' (۱۳۶۵). در ''طلسم'' (۱۳۶۵)، به مقتضای ساختار فیلم از نورپردازی کلاسیک و اکسپرسیونیستی بهره برد،‌ و در ''خارج از محدوده'' (۱۳۶۷)، حرکاتِ روان دوربین را به امتیاز فیلم تبدیل کرد. زرین‌دست پس از گذراندن سال دوم ابتدایی به تهران آمد. به‌اتفاق [[امیر نادری]]<nowiki/>‌، و به‌کمک برادرش [[محمد زرین‌ دست|محمد زرین‌دست]]، کارگردانی که در اواخر دهۀ ۱۳۴۰ از [[امریکا، ایالات متحده|امریکا]] به [[ایران]] آمد، وارد سینما شد. از تجربه‌های به‌یادماندنی او در زمینۀ فیلم‌برداری است: ''[[خداحافظ رفیق]]'' (۱۳۵۰) و ''[[گزارش (فیلم)|گزارش]]'' (۱۳۵۶).

زرین‌دست از دورۀ سیزدهم جشنواره فیلم فجر (برای فیلم ''پری'') و از دورۀ سی و ششم همین جشنواره (برای فیلم ''سرو زیر آب'') سیمرغ بلورین فیلم‌برداری دریافت کرده و همچنین برندۀ چندین نشان و جایزۀ دیگر از جشنواره‌های بین‌المللی و داخلی است. وی در تولید بیشتر از 70 فیلم سینمایی به عنوان مدیر فیلم‌برداری حضور داشته که از جملۀ آنها تعدادی از آثار [[کیارستمی ، عباس (تهران ۱۳۱۹)|عباس کیارستمی]]، [[مخملباف، محسن (تهران ۱۳۳۶)|محسن مخلملباف]]، [[کیمیایی ، مسعود (تهران ۱۳۲۰ش)|مسعود کیمیایی]]، [[پوراحمد، کیومرث (نجف آباد ۱۳۲۸ش)|کیومرث پوراحمد]] و [[داودنژاد، علیرضا (تهران ۱۳۳۲ش)|علیرضا داوودنژاد]] بوده است.<br>