نمایش مبدأ برای آتش (فرهنگ ایران باستان )


آتش ‌(فرهنگ‌ ایران‌ باستان‌) Fire (Ancient Persian Culture)<br/>

یکی از چهار عنصر مقدس‌ در ایران باستان‌ و در نزد مزداپرستان‌ که‌ با آیین‌ و شیوه‌ ویژه‌ای‌ در [[آتشکده|آتشکده‌]]<nowiki/>ها از آن‌ نگهداری‌ و پرستاری‌ می‌شود. بنابر روایت‌، روزی‌ [[هوشنگ|هوشنگ‌]] در کوهستانی‌ ناگهان‌ چشمش‌ به‌ ماری‌ سیاه‌ افتاد و پاره‌‌سنگی‌ برگرفت‌ و به‌سوی‌ مار پرتاب‌ کرد. از برخورد آن‌ با سنگی‌ دیگر جرقه‌ برجهید و آتش فراز آمد. هوشنگ‌ به‌ همراهان‌ گفت‌ که‌ این‌ جرقه‌ فروغی‌ ایزدی‌ است‌ و باید که‌ از آن‌ پرستاری‌ کرد. آتش‌ بر [[ویشتاسپ هخامنشی|ویشتاسپ‌]] نمایان شد و او را به‌ پذیرفتن‌ [[زردشتی، آیین|آیین‌ زردشت‌]] دعوت‌ کرد. آتش‌ مردمان‌ پاک‌ را نمی‌سوزاند و داوری‌ با آتش‌ (وَر) برای‌ سنجش‌ راست‌ از دروغ‌ به‌ این‌ باور ایرانیان‌ برمی‌گردد. [[هرودت|هرودت‌]] می‌نویسد: ایرانیان‌ به‌ آتش‌ به‌ چشم‌ یک‌ ایزد می‌نگرند و هرگز آن‌ را آلوده‌ نمی‌کنند. حضور آتشدان‌ در سنگ‌‌نگاره‌های‌ آرامگاه‌ داریوش‌ و در نگاره‌های‌ [[تخت جمشید|تخت‌ جمشید]] و بر روی‌ سکه‌ها نشان‌‌دهندۀ‌ نقش‌ این‌ عنصر در ایران‌ باستان‌ است‌. این‌که‌ [[تیرداد اشکانی|تیرداد‌ اشکانی اول‌]] (۲۴۸ـ۲۱۴پ‌م) دو سه‌ سال‌ پس‌ از تأسیس‌ حکومت‌ [[اشکانیان|اشکانیان‌]]، معبد آناهیتای‌ شهر ارشک‌ را برای‌ تاج‌گذاری‌ خود برگزید، حکایت‌ از نقش‌ آتش‌ در آغاز حکومت‌ اشکانیان دارد و آخرین‌ گزارشی‌ که‌ از معبد آناهیتا در زمان‌ اشکانیان در دست است مربوط‌ به‌ سال‌ ۲۲۴ یا ۲۲۶م است‌. در این‌ سال‌ [[اردوان اشکانی پنجم|اردوان پنجم]] به‌دست‌ [[اردشیر بابکان ( ـ۲۴۱م)|اردشیر بابکان‌]]، مؤسس‌ سلسله‌ [[ساسانیان|ساسانی‌]]، به‌قتل‌ رسید و اردشیر سر او را، همان‌ طور که‌ نذر کرده‌ بود، از معبد آناهیتای‌ استخر آویخت‌. این‌ اقدام‌ نمایشی‌ اردشیر نیز از توجه‌ مردم‌ به‌ آتش‌ خبر می‌دهد.



[[Category:ادیان و فرقه های غیراسلام]] [[Category:زردشتی]] [[Category:اسطوره شناسی]] [[Category:اسطوره های ایران]]