آرژانتینی، ادبیات

آرژانتینی، ادبیات (Argentine literature)
ادبیات آرژانتین از زمان استقلال در ۱۸۱۶. آرژانتین نخستین قلمرو امریکای لاتین بود که در ۱۸۱۰ در برابر اسپانیا سر به شورش برداشت و پس از آن گرایش به رمانتیسم، که سنت ادبی متفاوتی بود، بالا گرفت. این جنبش ادبی، که از مرغزارهای غریب و خالی آرژانتین بسیار الهام می‌گرفت، تحت تأثیر دیکتاتوری خوان مانوئل دو روساس ( ـ۱۸۵۲) بود،‌ که دوران حکومتش غالباً با توحش یکسان پنداشته می‌شد. دیدگاه سنّتی روساس، پس از صنعتی‌شدن کشور، با مخالفت منتقدان روبه‌رو شد و بدین‌ترتیب گائوچو یا گاوچران صحرانشین، قهرمان داستان‌های عامیانۀ آرژانتینی، که نماد زندگی روستایی بود، به شخصیتی نومید و خیال‌پرداز بدل شد که نمونه‌اش در مارتین فیئرّو (۱۸۷۲ـ ۱۸۷۹)، اثر خوزه ارناندس (۱۸۳۴ـ۱۸۸۶)، مشهود است. این امر خود بر مضامینی همچون ماجراجویی و بلوغ و پاگشایی یک گوچوی آرمانی در رمان دون سگوندو سومبرا (۱۹۲۶)، اثر برجستۀ ریکاردو گوئیرالدس، و بر دل‌مشغولی بسیاری از نویسندگان قرن ۲۰ درخصوص هویت، دلاوری (قهرمانی)، و مردانگی یا قدرت‌نمایی آرژانتین در آثاری نظیر رمانِ جست‌وجوگرانۀ آدان بوئنوس‌آیرس (۱۹۴۸)، اثر لئوپولدو مارِچال (۱۹۰۰ـ۱۹۷۰)، و داستان‌های فلسفی و روان‌شناختی ارنستو ساباتو (۱۹۱۱ـ ) و ادوئاردو مالِّئا (۱۹۰۳ـ ) تأثیر بخشید. نخستین نویسندگان مهم آرژانتین استبان اِچِوِریا (۱۸۰۵ـ۱۸۵۱)، شاعر شورشی، و خوزه مارمُل (۱۸۱۷ـ۱۸۷۱)، مؤلف رمان خیال‌انگیز و احساساتی آمالیا (۱۸۵۱)، بودند. شاعرانی نظیر لئوپولدو لوگُنِس (۱۸۷۴ـ۱۹۳۸)، تحت تأثیر جریان آوانگاردیسم فرانسوی، ضمن حفظ فضا و زمینه و علایق ملی آرژانتین، به بیان واکنش نوگرایان در برابر اصول و قواعد رمانتیک‌ها و واقع‌گرایان پرداختند. در آرژانتین ناآرام جدید، نوشته‌های نوگرایان جهان وطن و غالباً تجربی بی‌علاقه به سیاست، که نمونه‌های بارز آن داستان‌های پرکشش خورخه لوئیس بورخس و خولیو کورتاسار (۱۹۱۶ـ۱۹۸۴) محسوب می‌شود، واکنش‌های سوسیالیستی یا نوواقع‌گرایانه را در آثار مانوئل پوئیخ (۱۹۳۲ـ۱۹۹۰) و داوید وینیاس (۱۹۲۹ـ )، رمان‌نویس متعهد مارکسیست، برانگیخته است.

 

---