آزمایش بازدمی
آزمایِشِ بازْدَمی (breath testing)
نمونه‌گیری از هوای بازدم، و بررسی آن برای تشخیص بیماری‌هایی خاص. پلیس از این روش برای تعیین میزان مصرف الکل استفاده می‌کند. در بسیاری از آزمایش‌های بازدمی، لازم است بیمار پیش از آزمایش مادۀ خاصی مصرف کند تا بتوان هوای بازدمی را از نظر وجود ترکیبات حاصل از تجزیۀ آن بررسی کرد. مثلاً، پیش از انجام تست بازدمی برای تشخیص نشانگان سوءجذب[۱]۱ (حالتی که در آن رودۀ کوچک بیمار قادر به جذب مؤثر مواد نیست و به این علت فرد دچار اسهال مزمن شدید می‌شود)، بیمار باید مقداری زایلوز[۲] بخورد. این ترکیب قندی در حالت عادی کاملاً از روده جذب می‌شود. وجود مقادیر زیاد هیدروژن در هوای بازدم، چند ساعت بعد از خوردن این ماده، نشان‌دهنده سوءجذب است. در ۱۹۹۵، تحقیقاتی در انگلستان برای ساخت بینی الکترونیکی، برای تجزیۀ هوای بازدمی بیماران آغاز شد. از زمان بقراط[۳]، پزشکان می‌دانستند که بوی نفس بیماران به تشخیص بیماری کمک می‌کند. مثلاً، نفس مبتلایان به نارسایی کلیه بوی ادرار، و نفس فرد مبتلا به دیابتِ تشخیص‌داده‌نشده بوی میوه می‌دهد. در ۱۷۸۴، آنتوان لاوازیه[۴] و پیِر سیمون لاپلاس[۵] هوای بازدمی خوکچۀ هندی را تجزیه کردند تا نشان دهند حیوان اکسیژن را مصرف و دی‌اکسیدکربن دفع می‌کند.