آصف جاه، قمرالدین (۱۰۸۲ـ برهان پور ۱۱۶۱ق): تفاوت میان نسخه‌ها
Mohammadi1 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
Mohammadi1 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۶ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۳ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه زندگینامه|عنوان=قمرالدین آصف جاه|نام=Qamaruddin Asef Jah|نام دیگر=قمرالدین خان صدیقی یا میرقمرالدین علی خان|نام اصلی=|نام مستعار=آصف جاه اول، نظام‌الملک، شاکر و آصف|لقب=نواب نظام‌الملک، آصف‌جاه و چین قلیچ خان|زادروز=۱۰۸۲ق|تاریخ مرگ=برهان پور ۱۱۶۱ق|دوره زندگی=|ملیت=ایرانی|محل زندگی=|تحصیلات و محل تحصیل=|شغل و تخصص اصلی=دولتمرد|شغل و تخصص های دیگر=|سبک=|مکتب=|سمت=استاندار بیجاپور - حاکم اَوَدْهْ - فوجدار لکهنو - صوبه‌دار دکن - وزیر و امیرالامرا|جوایز و افتخارات=|آثار=دیوان (حیدرآباد، ۱۳۰۱ق)|خویشاوندان سرشناس=|گروه مقاله=تاریخ جهان|دوره=|فعالیت های مهم=پایه‌گذاری دولت نظام دکن|رشته=|پست تخصصی=|باشگاه=}}آصِف‌جاه، قمرالدین (۱۰۸۲ـ برهان‌پور ۱۱۶۱ق) Asef Jah, Qamaruddin | |||
(قمرالدین خان صدیقی یا میرقمرالدین علی خان؛ ملقب به نواب نظام‌الملک، آصف‌جاه و چین قلیچ خان؛ معروف به آصف جاه اول و نظام‌الملک؛ متخلص به شاکر و آصف) پایه‌گذار دولت نظام دکن. در آگرا متولد شد. از کودکی مورد توجه خاص امپراتور گورکانی بود و از ۶ سالگی همراه پدرش در دربار به صورت خصوصی تعلیم دید و از 10 سالگی همراه پدر به میدان جنگ می‌رفت. او از [[اورنگ زیب|اورنگ‌زیب]] عالمگیر، منصب چهارهزاری و سپس پنج هزاری را دریافت کرد. در اواخر عمرِ اورنگ‌زیب استاندار [[بیجاپور، شهر|بیجاپور]] شد. او پس از مرگ اورنگ‌زیب، از کشمکش‌های شاهزادگان گورکانی کناره گرفت ولی در در دورۀ [[بهادرشاه گورکانی اول|بهادرشاه]] حاکم اَوَدْهْ و فوجدار [[لکهنو]] شد و لقب «خانِ دوران بهادر» گرفت و در پادشاهی [[فرخ سیر گورکانی (۱۰۹۴ـ۱۱۳۱ق)|فرخ‌سیر]] صوبه‌دار دکن بود. پس از درگذشت اعتمادالدوله محمد امین‌خان ( ـ۱۱۳۴ق) به وزارت رسید. سرانجام درنتیجۀ توطئه‌های درباریان و امیران، شاه به او بدگمان شد و حکومت دکن را از وی گرفت. نظام‌الملک به دکن تاخت و بار دیگر بر آن‌جا استیلا یافت. در جنگ کرنال تدبیرهای بسیار نشان داد. پس از درگذشت [[صمصام الدوله|صمصام‌الدوله]]، امیرالامرا شد. استقلالش در دکن زمینۀ برآمدن دودمان آصف‌جاهی شد. شعرا، ادبا، علما و مشایخ را تشویق می‌کرد، از این روی، [[حیدرآباد (هند)|حیدرآباد]] در زمان او مرکز مهم فرهنگ و تمدن اسلامی شد. با آزاد بلگرامی و میرعبدالجلیل بلگرامی دوستی داشت. دیوان او به چاپ رسیده است (حیدرآباد، ۱۳۰۱ق). | |||
(قمرالدین خان صدیقی یا میرقمرالدین علی | |||
<br/> | <br/> | ||
---- | |||
[[Category:تاریخ جهان]] [[Category:هند]] | [[Category:تاریخ جهان]] [[Category:هند]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۶ دسامبر ۲۰۲۳، ساعت ۱۹:۴۰
| قمرالدین آصف جاه Qamaruddin Asef Jah | |
|---|---|
| زادروز |
۱۰۸۲ق |
| درگذشت | برهان پور ۱۱۶۱ق |
| ملیت | ایرانی |
| نام‌های دیگر | قمرالدین خان صدیقی یا میرقمرالدین علی خان |
| شغل و تخصص اصلی | دولتمرد |
| لقب | نواب نظام‌الملک، آصف‌جاه و چین قلیچ خان |
| آثار | دیوان (حیدرآباد، ۱۳۰۱ق) |
| گروه مقاله | تاریخ جهان |
آصِف‌جاه، قمرالدین (۱۰۸۲ـ برهان‌پور ۱۱۶۱ق) Asef Jah, Qamaruddin
(قمرالدین خان صدیقی یا میرقمرالدین علی خان؛ ملقب به نواب نظام‌الملک، آصف‌جاه و چین قلیچ خان؛ معروف به آصف جاه اول و نظام‌الملک؛ متخلص به شاکر و آصف) پایه‌گذار دولت نظام دکن. در آگرا متولد شد. از کودکی مورد توجه خاص امپراتور گورکانی بود و از ۶ سالگی همراه پدرش در دربار به صورت خصوصی تعلیم دید و از 10 سالگی همراه پدر به میدان جنگ می‌رفت. او از اورنگ‌زیب عالمگیر، منصب چهارهزاری و سپس پنج هزاری را دریافت کرد. در اواخر عمرِ اورنگ‌زیب استاندار بیجاپور شد. او پس از مرگ اورنگ‌زیب، از کشمکش‌های شاهزادگان گورکانی کناره گرفت ولی در در دورۀ بهادرشاه حاکم اَوَدْهْ و فوجدار لکهنو شد و لقب «خانِ دوران بهادر» گرفت و در پادشاهی فرخ‌سیر صوبه‌دار دکن بود. پس از درگذشت اعتمادالدوله محمد امین‌خان ( ـ۱۱۳۴ق) به وزارت رسید. سرانجام درنتیجۀ توطئه‌های درباریان و امیران، شاه به او بدگمان شد و حکومت دکن را از وی گرفت. نظام‌الملک به دکن تاخت و بار دیگر بر آن‌جا استیلا یافت. در جنگ کرنال تدبیرهای بسیار نشان داد. پس از درگذشت صمصام‌الدوله، امیرالامرا شد. استقلالش در دکن زمینۀ برآمدن دودمان آصف‌جاهی شد. شعرا، ادبا، علما و مشایخ را تشویق می‌کرد، از این روی، حیدرآباد در زمان او مرکز مهم فرهنگ و تمدن اسلامی شد. با آزاد بلگرامی و میرعبدالجلیل بلگرامی دوستی داشت. دیوان او به چاپ رسیده است (حیدرآباد، ۱۳۰۱ق).