ابتهاج، امیرهوشنگ (رشت ۱۳۰۶ش): تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش
Mohammadi1 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۶: | خط ۶: | ||
|نام مستعار=هـ . الف. سایه | |نام مستعار=هـ . الف. سایه | ||
|لقب= | |لقب= | ||
|زادروز=رشت | |زادروز=رشت 6 اسفند 1306ش | ||
|تاریخ مرگ= | |تاریخ مرگ= کلن 19 مرداد 1401ش | ||
|دوره زندگی= | |دوره زندگی= | ||
|ملیت=ایرانی | |ملیت=ایرانی | ||
| خط ۲۷: | خط ۲۷: | ||
|باشگاه = | |باشگاه = | ||
}}[[پرونده:11002800-2.jpg|بندانگشتی|امیرهوشنگ ابتهاج]] | }}[[پرونده:11002800-2.jpg|بندانگشتی|امیرهوشنگ ابتهاج]] | ||
امیرهوشنگ ابتهاج (رشت | امیرهوشنگ ابتهاج (رشت 6 اسفند 1306- کلن 19 مرداد 1401ش)<br> | ||
[[پرونده: 11002800.jpg | بندانگشتی|امیرهوشنگ ابتهاج]](اسم هنری: هـ. الف. سایه) شاعر ایرانی. بخشی از تحصیلات ابتدایی و متوسطه را در رشت و بخشی دیگر را در تهران گذراند، اما ادامۀ تحصیل نداد و به کارهای اداری پرداخت. در دوره‌ای به‌لحاظ سیاسی، به حزب توده گرایش یافت و برای همیشه سوسیالیست باقی ماند. از نظر ادبی، سروده‌هایش در شیوۀ سنّت‌گرایان و نیز در سبک نواندیشان با اقبال روبه‌رو شد. از این‌سو در زمرۀ شاگردان [[نیما یوشیج]] قرار می‌گیرد و از آن‌سو به [[شهریار، محمدحسین (تبریز ۱۲۸۳ـ۱۳۶۷ش)|محمدحسین شهریار]] نزدیک است. اما به ویژه پس از دهۀ ۱۳۴۰ تلاش‌های شاعر در اعتلا بخشیدن به غزل فارسی پُررنگ‌تر و جدی‌تر جلوه کرده و او را در مقام گوینده‌ای پاکیزه‌سخن شناسانده است. نخستین دفترهای شعر او در دهه‌های 1320 و 1330 با مقدمه‌هایی از [[حمیدی شیرازی، مهدی (شیراز ۱۲۹۳ـ تهران ۱۳۶۵ش)|مهدی حمیدی شیرازی]]، عبدالعلی طاعتی، [[کیوان، مرتضی (اصفهان ۱۳۰۰ـ تهران ۱۳۳۳ش)|مرتضی کیوان]] و شهریار نشر یافت. ابتهاج از سال ۱۳۵۰ تا ۱۳۵۶ (پس از کناره‌گیری [[داود پیرنیا (تهران ۱۲۷۹ـ همان جا ۱۳۵۰ش)|داوود پیرنیا]]) سرپرست برنامۀ گل‌ها در رادیوی ایران و پایه‌گذار برنامۀ موسیقایی گلچین هفته بود و در این دوره حامی اصلی موسیقیدانانی شد که در سالیان بعد به شهرت رسیدند. از جمله [[محمدرضا لطفی]] و [[محمدرضا شجریان (خواننده)|محمدرضا شجریان]] که همیشه محبوب وی بودند. | [[پرونده: 11002800.jpg | بندانگشتی|امیرهوشنگ ابتهاج]](اسم هنری: هـ. الف. سایه) شاعر ایرانی. بخشی از تحصیلات ابتدایی و متوسطه را در رشت و بخشی دیگر را در تهران گذراند، اما ادامۀ تحصیل نداد و به کارهای اداری پرداخت. در دوره‌ای به‌لحاظ سیاسی، به حزب توده گرایش یافت و برای همیشه سوسیالیست باقی ماند. از نظر ادبی، سروده‌هایش در شیوۀ سنّت‌گرایان و نیز در سبک نواندیشان با اقبال روبه‌رو شد. از این‌سو در زمرۀ شاگردان [[نیما یوشیج]] قرار می‌گیرد و از آن‌سو به [[شهریار، محمدحسین (تبریز ۱۲۸۳ـ۱۳۶۷ش)|محمدحسین شهریار]] نزدیک است. اما به ویژه پس از دهۀ ۱۳۴۰ تلاش‌های شاعر در اعتلا بخشیدن به غزل فارسی پُررنگ‌تر و جدی‌تر جلوه کرده و او را در مقام گوینده‌ای پاکیزه‌سخن شناسانده است. نخستین دفترهای شعر او در دهه‌های 1320 و 1330 با مقدمه‌هایی از [[حمیدی شیرازی، مهدی (شیراز ۱۲۹۳ـ تهران ۱۳۶۵ش)|مهدی حمیدی شیرازی]]، عبدالعلی طاعتی، [[کیوان، مرتضی (اصفهان ۱۳۰۰ـ تهران ۱۳۳۳ش)|مرتضی کیوان]] و شهریار نشر یافت. ابتهاج از سال ۱۳۵۰ تا ۱۳۵۶ (پس از کناره‌گیری [[داود پیرنیا (تهران ۱۲۷۹ـ همان جا ۱۳۵۰ش)|داوود پیرنیا]]) سرپرست برنامۀ گل‌ها در رادیوی ایران و پایه‌گذار برنامۀ موسیقایی گلچین هفته بود و در این دوره حامی اصلی موسیقیدانانی شد که در سالیان بعد به شهرت رسیدند. از جمله [[محمدرضا لطفی]] و [[محمدرضا شجریان (خواننده)|محمدرضا شجریان]] که همیشه محبوب وی بودند. | ||