ابدال

از ویکیجو | دانشنامه آزاد پارسی

اَبدال
(جمع بَدَل) در اصطلاح عرفان، گروهی هفت‌نفره از اولیاء که در میان مردمان موجودند و سرپرستی باطنی هفت اقلیم عالم را به‌عهده دارند. به عقیدۀ عارفان، آنان را از آن جهت ابدال نامند که هرگاه یکی از اینان از محل خود نقل مکان کند، هیکلی را، به‌همان‌ شکل و صورت خود، برجای می‌گذارد، تا کسی از غیبت او اطلاع نیابد. مرتبۀ اینان را مرتبۀ حضرت ابراهیم (ع) می‌انگارند. اصطلاح ابدال را معمولاً معادل یا مترادف اصطلاح «بُدَلاء» می‌دانند. اما ابن ‌عربی گاه این دو اصطلاح را یکسان و گاه مغایر با هم می‌داند. در دومین صورت، او ابدال را هفت نفر و بدلاء را دوازده نفر می‌شمارد.