ابوالقاسم نصرآبادی، ابراهیم بن محمد (قرن ۴ق)

از ویکیجو | دانشنامه آزاد پارسی

ابوالقاسم نصرآبادی، ابراهیم بن محمد (قرن ۴ق)
از مشایخ خراسان. در نیشابور به دنیا آمد. از کودکی به استماع حدیث از راویان نیشابور پرداخت و در طلب حدیث به شهرهای مختلف ایران و عراق سفر کرد و ۱۵ سال در بغداد ساکن شد. در ری در محضر ابوحاتم رازی به استماع مصنقات او پرداخت. غالب منابع او را ثقه دانسته‌اند. او در تصوف مرید شِبلی بود و از مهم‌ترین مروجان افکار حلاج در خراسان به‌شمار می‌آید. او اولین‌بار از کشته‌شدن به جهت زهد و محبت سخن راند. از وی مجموعه‌ای از اقوال و عبارات حکمت‌گونه در ضمن شرح زندگانی وی در کتاب‌های طبقات برجای مانده است. در مکه درگذشت و در همان‌جا مدفون شد.