احیای دینی (مسیحیت)

اِحیایِ دینی (مسیحیت)(religious revival)
رشد گرایش دینی، معمولاً پس از دوره‌ای رخوت نسبی. در مسیحیت از قرن ۱۸ مصطلح شده است، ولی در واقع همۀ نهضت‌های پروتستان که در قرون ۱۴ و ۱۵ و ۱۶ به رهبری کسانی همچون جان ویکلیف، یان هوس، مارتین لوتر، ژان کالوَن، و هولدریش تسوینگلی شکل گرفتند جنبش‌های احیای دینی بودند. این اصطلاح در معنای اخص به بیداری دینی که در انگلستان از حدود ۱۷۳۷ به کوشش جان و چارلز وِسلی و جورج وایتفیلدرخ داد، و در کوتاه زمانی سرتاسر بریتانیا و ایرلند را فرا گرفت و از اقیانوس‌ها گذشت، اطلاق می‌شود؛ کمابیش در همین زمان جنبش مشهور به «بیداری عظیم» در امریکا متولد شد و به کمک نهضت اروپایی دوچندان نیرو گرفت.

---