اوراتوریو

از ویکیجو | دانشنامه آزاد پارسی

اوراتوریو (oratorio)

اوراتوريو

موسیقی‌ای نمایشی بر روی متن‌های مذهبی بدون نمایش اپراگونه که پارتیتور آن برای ارکستر، کر، و تک‌خوان‌ها نوشته شده باشد. ریشه‌های آن را در لائوده اسپیریتوآلی[۱] می‌توان یافت که در قرن ۱۶، اوراتوری (گروه موسیقی محراب) سان فیلیپ نری[۲] آن را در رم اجرا کرد؛ کاوالییری[۳] پیدایش نخستین اوراتوریو به‌معنای واقعی را در قرن ۱۷ صورت داد. این فرم در آثاری همچوناوراتوریوی کریسمس[۴] اثر یوهان سباستیان باخ[۵] و مسیح[۶] اثر هَندل[۷] به‌کمال رسید. این واژه را گاهی به نمایش موسیقایی غیرمذهبی‌ای نیز اطلاق می‌کنند که در آن عمل نمایشی صورت نمی‌گیرد یا بسیار اندک است، مثل اُدیپوس شاه[۸] (۱۹۲۶ـ۱۹۲۷) اثر ایگور استراوینسکی[۹] و قدیس فرانچسکو اهل آسیزی[۱۰] (۱۹۷۵ـ۱۹۸۳) اثر مسیان[۱۱]. در اوراتوریوهای اولیه، اغلب رنگی از نمایشی آیینی و روحانی نیز به‌چشم می‌خورد، و خود باخ با کرال‌های پاسیون قدیس متّی[۱۲] همکاری تماشاگران را وارد کار کرد. در ۱۹۹۳ جاناتان میلر[۱۳]، شیوه‌های ساده‌ای را با جلوه‌ای گویا دوباره وارد اجرایی از پاسیون به روایت سن ماتیو، در لندن کرد. 

 



  1. Laude Spirituali
  2. St Philip Neri's Oratory
  3. Cavalieri
  4. Christmas Oratorio
  5. Johann Sebastian Bach
  6. Messiah
  7. Handel
  8. Oedipus Rex
  9. Igor Stravinsky
  10. St François d’Assise
  11. Messiaen
  12. St Matthew Passion
  13. Jonathan Miller