بافقی ، شیخ محمدتقی (بافق ۱۲۵۳ـ شهرری ۱۳۲۵ش )
بافْقی، شیخ محمّدتقی (بافق ۱۲۵۳ـ شهرری ۱۳۲۵ش)
از علمای مبارز ایران، در دورۀ قاجار و پهلوی. فرزند حاج محمدباقر بود و تحصیلات دینی خود را در یزد، نجف، و کربلا نزد استادان بزرگی چون ملا محمدکاظم خراسانی و حاج میرزا حسین نوری گذراند. وی عرفان را از سید احمد کربلایی و ملا حسین‌قلی همدانی و حدیث را از سید حسن صدر آموخت. در ۱۳۳۶ یا ۱۳۳۷ق به ایران بازگشت و به قم رفت. او برای احیای حوزۀ علمیه و اجرای فرایض دینی کوشش فراوانی کرد و از دستیاران حاج شیخ عبدالکریم حائری یزدی، مؤسس حوزۀ علمیۀ قم، گردید و امور رفاهی طلاب را بر عهده گرفت. بافقی مجاهدات فعالانه‌ای در امر به معروف و نهی از منکر می‌کرد و چندین نامه به رضا شاه نوشت. در شب عید نوروز ۱۳۰۶ش به حضور همسر شاه، و دخترانش که با حجابی نامناسب در حرم حضرت معصومه (س) ظاهر شده بودند، اعتراض کرد و آنان را واداشت تا از حرم خارج شوند و به دنبال آن در همان‌جا مورد پرخاش‌گویی و ضرب و شتم رضا شاه قرار گرفت و زندانی شد. او چند ماه بعد، بر اثر اقدام آیت‌الله حائری، از زندان آزاد و به شهر ری تبعید شد. او می‌کوشید تا از وجوهات شرعی استفاده نکند، از این‌رو مدتی در نجف بقالی دایر کرده بود. پس از سقوط رضا شاه به قم بازگشت و به مجاهدات مذهبی خود ادامه داد. بافقی در شهر ری وفات یافت و در حرم حضرت معصومه (س) به خاک سپرده شد.