بنی یعفور
بَنی‌یَعفور
(یا: یعفوریان؛ حوالیان) سلسله‌ای از امیران محلی یمن (حک : ۲۴۷ـ۳۸۷ق). در صنعا حکومت داشتند. خود را از فرزندان پادشاهان تبع یمن (تبایعه) می‌دانستند. مؤسس سلسلۀ یعفوریان، یعفور بن عبدالرحمن بود که در زمان خلافت معتصم عباسی، استقلال خود را اعلام کرد. امرای دیگر سلسلۀ یعفوریان عبارت‌اند از محمد بن یعفور (۲۵۹ـ ۲۷۹ق)؛ عبدالقادر بن احمد یعفور (۲۷۹ق)؛ ابراهیم بن محمد (۲۷۹ـ ۲۸۵ق)؛ اسعد بن ابراهیم (ح ۲۸۵ـ۲۸۸ق)؛ امام الهادی الرّسی (۲۸۸ـ۲۹۹ق)؛ علی بن الفضل القرمطی (۲۹۹ـ۳۰۳ق)؛ اسعد (مجدداً)؛ محمد بن ابراهیم (۳۰۳ـ۳۳۲ق)؛ عبدالله بن قحطان (۳۵۲ـ۳۸۷ق)، که پس از او این سلسله به‌‌تدریج از اهمیت افتاد.