بهارلو
بَهارلو
قبیلۀ بزرگ ترک، احتمالاً از قبایل ایوه، از گروه‌های اتحادیۀ قبیله‌ای قراقویونلو، منسوب به قلعۀ بهار در خاک کردستان. بهارلوهای ایران عمدتاً در دیزج‌رود مراغه، بهار همدان و داراب فارس سکونت دارند و به‌کلی یکجانشین شده‌اند. رستم‌خان بهارلو (از بهارلویان مراغه) در ۱۱۶۲ق حاکم تبریز بود. بخشی از توپچیان ارتش ایران در دورۀ قاجاریه از این مردم بودند. علی‌شکر‌بیگ بهارلو، سرکردۀ بهارلویان همدان، از بزرگان دولت جهان‌شاه قراقویونلو بود. ناحیۀ همدان به واسطۀ حکومت چندسالۀ او (احتمالاً ۸۵۱ـ۸۶۰ق) بیش از ۳۰۰ سال به قلمرو علی‌شکر معروف بود. بیرم‌خان و پسرش عبدالرحیم‌خان خانان، سرداران معروف همایون‌شاه و اکبرشاه گورکانی، اعقاب پیرعلی‌بیگ فرزند علی‌شکر‌بیگ بودند. بهارلوهای فارس، از ایلات خمسه‌اند و از حدود ۱۵۰ سال پیش به‌تدریج چادرنشینی را ترک گفته و امروزه به‌کلی یکجانشین شده‌اند. سردسیر آنان در کمین و رامجرد و مرودشت و گرمسیرشان صحرای ایزدخواست لارستان و داراب بود. تمام این مردم در شهرستان داراب و بعضی نواحی اطراف آن اسکان دارند. جمعیت بهارلوهای فارس در قرن پیش قریب ۸هزار خانوار بود. حکومت این مردم از قرن ۱۳ق در اختیار خاندانی از تیرۀ احمدلو قرار گرفت. بهارلوهای فارس به‌سبب رقابت خوانین و مداخلات خانوادۀ قوام‌الملک و سختی معیشت و تعدیات همسایگان، قریب ۱۰۰ سال، یکی از ارکان ثابت اغتشاش‌های فارس بودند. آخرین شورش آن‌ها در حدود ۱۳۰۸ق صورت گرفت.