بی اشتهایی

بی‌اشتهایی (anorexia)

فقدان میل به خوردن، یا امتناع از خوردن، به‌خصوص حالت بیمارگونۀ بی‌اشتهایی عصبی. بی‌اشتهایی عصبی بیشتر در دختران نوجوان و زنان جوان مشاهده می‌شود. بی‌اشتهایی غالباً با خوردن جبری یا جوع، تحریف تصویر بدن، و افسردگی همراه است. علل بی‌اشتهایی عصبی مشخص نیست. کم‌کردن غذا از سوی خود شخص از ویژگی‌های این بیماری است. کاهش وزن ناشی از این نوع بی‌اشتهایی در زن‌ها ممکن است موجب قطع قاعدگی شود. بی‌اشتهایی عصبی اغلب با افزایش فعالیت جسمی و علایم اختلالات روانی همراه است. بیماران مبتلا به بی‌اشتهایی گاهی دست به خودکشی می‌زنند. روان‌درمانی مهم‌ترین بخش درمان این بیماری است. سازمان بهداشت روانی در بریتانیا تخمین زده است که در ۱۹۹۷ پنج‌ درصد مردم علایم بی‌اشتهایی داشته‌اند؛ هرچند، بیشتر این علایم هرگز رسماً تشخیص داده نشده‌ است. در همان‌سال «کمیسیون قانون بهداشت روانی» اعلام کرد که تغذیه بیمار با روش‌های مصنوعی، برای درمان جنبه‌های جسمی بی‌اشتهایی عصبی، درمان پزشکی اختلالی روانی به‌شمار می‌آید. کارشناسان بهداشت روانی، گروه‌های فشار نمایندۀ مبتلایان، نظیر «انجمن اختلالات خوردن»، از این اقدام استقبال کردند. حدود یک ‌درصد مبتلایان به درمان بلندمدت نیاز دارند، و یک‌پنجم از آنان، به‌سبب گرسنگی یا براثر خودکشی می‌میرند. فشارهای نوجوانی، رقابت‌ها و ویژگی‌‌های خانوادگی ممکن است از عوامل ایجادکنندۀ این اختلال باشد. بیمار بی‌اشتها ممکن است درپی کسب شخصیت «آرمانی» یا مقاومت در برابر بلوغ طبیعی باشد. در آوریل ۲۰۰۱، پژوهشگران هلندی اعلام کردند عاملی وراثتی در یازده درصد بیماران بی‌اشتها وجود دارد که در ایجاد این بیماری مؤثر است. این ژن عامل چاقی نیز بوده است. بررسی در مورد دختران دانش‌آموز دبیرستانی در غنا، که در سال ۲۰۰۰ چاپ شد، نشان داد که یک ‌درصد از آنان در آزمون تشخیص بی‌اشتهایی، نمرات بالا کسب کردند. روزۀ مذهبی یکی از دلایل تحمل گرسنگی بود. نتایج نشان داد که بی‌اشتهایی، خاص فرهنگ‌های غربی نیست.