تامین اجتماعی
تأمین اجتماعی
حمایت مالی از سوی دولت برای کاستن از میزان فقر و توسعۀ عدالت اجتماعی. اصطلاح «تأمین اجتماعی» نخستین‌بار در قانون تأمین اجتماعی امریکا (۱۹۳۵) و در بریتانیا در ۱۹۴۴ رسماً به‌کار رفت. سابقۀ تأمین کمک مالی با هدف محافظت دستمزدبگیران و حقوق‌بگیران و خانواده‌های آنان در برابر حوادث و بحران‌های اقتصادی به اواخر قرن ۱۹ در آلمان باز می‌گردد. در قانون بیمۀ ملی در انگلستان (۱۹۱۱) مقرراتی وضع شد که کارگران را در قبال بیکاری و پیری و بیماری و از کارافتادگی بیمه می‌کرد. امروزه تقریباً در سراسر دنیا قوانین تأمین اجتماعی، در ابعاد متفاوت متداول است. در بعضی کشورها مانند سوئد و نروژ، «دولت‌های رفاه» دامنۀ تأمین اجتماعی را بر قشرهای عظیمی از مردم گسترش داده‌اند. در ایران سازمان تأمین اجتماعی، صندوق‌های بازنشستگی لشکری و کشوری، انواع بیمه، بنیادهای مستضعفان، شهید و جانبازان و کمیتۀ امداد امام خمینی (ره) و نیز سازمان‌های بهزیستی و هلال احمر کار تأمین اجتماعی را انجام می‌دهند. طرح شهیدرجائی که پرداخت مستمری به سالمندان روستانشین را برعهده دارد ازجمله طرح‌های حمایتی دولت است که از اوان پیروزی انقلاب اسلامی توسط کمیته امداد به اجرا گذاشته شده است. در مورد حقوق‌بگیران و دستمزد بگیران، در طول سال‌های خدمت ایشان درصدی از حقوق ماهانۀ آن‌ها به صندوقی واریز می‌شود، تا پس از بازنشستگی یا از کارافتادگی بتوانند از محل پس‌انداز خود در صندوق امرار معاش کنند. در مواقع جنگ یا بحران اقتصادی، دولت‌ها با دادن یارانه و کمک‌های نقدی یا جنسی و کالابرگ می‌کوشند به یاری مردم، به‌ویژه تهی‌دستان بشتابند.