تثبیت
تَثْبیت
(به‌معنای استواری، اثبات و پابرجا داشتن) در اصطلاح منطق، گفتاری است که یقین کامل به‌بار نمی‌آورد؛ بلکه موجب پدید آمدن ظن غالب می‌گردد. تثبیت بر دو گونه است: ۱. ضمیر (پوشیده‌وار) یا تفکیر، گفتاری گمان‌آور که به‌صورت قیاس طرح شده است. عنوان ضمیر (قیاس ضمیر) را به‌سبب اسقاط کبری بر این قیاس نهاده‌اند و نام تفکیر بدان سبب است که این قیاس مشتمل بر حد وسطی است که فکر اقتضای آن می‌کند؛ ۲. اعتبار، گفتاری گمان‌آور که به‌صورت تمثیل طرح شده است.