تخلص

تَخَلُّص

در شعر، اسم مستعاری که شاعر بر خود نهاده و غالباً آن را در شعر خود می‌آورد، مانند «حافظ» که تخلص شمس‌الدین محمد بن بهاء‌الدین شیرازی، و «شهریار» که تخلص محمدحسین بهجت تبریزی است. در گذشته، شاعران تخلص خود را از نام ممدوح یا نام کوچک خود یا لقب و شغل و مقام یا زادگاه خویش برمی‌گزیده‌اند، اما در شعر معاصر، تخلص شاعران گاه به دلایل اجتماعی و سیاسی و برمبنای جهان‌بینی آنان انتخاب می‌شود؛ در اصطلاح بدیع، بیتی از قصیده که شاعر به کمک آن از تغزل و تشبیب به مقصود اصلی خود گریز زند.