تقریظ
تَقْریظ
واژه‌ای عربی به‌معنای مدح و ستایش‌کردن و اصطلاحی در نگارش کتاب. این اصطلاح در به مطلب کوتاه یا بلندی اطلاق می‌شود که بنا به درخواست مؤلف، شخصی که از اعتبار علمی و شهرتی برخوردار است بر کتاب مؤلف می‌نویسد و در آن از او و کتابش تعریف و تمجید می‌کند. تقریظ‌نویسی در ایران پدیده‌ای جدید است، اما به دیباچه‌نویسی که از نیمۀ دوم قرن ۹ق در زبان فارسی مرسوم بوده شباهت دارد. دیباچه‌نویسان که عموماً از منشیان دربار و اعضای دیوان انشاء بودند مطلب کوتاه یا بلندی بر کتاب می‌نوشتند و پس از تعریف از کتاب و مؤلف، آن را به سلطان یا حاکم وقت هدیه می‌کردند. برخلاف دیباچه‌نویس، تقریظ‌نویس وظیفه‌ای در این خصوص نداشت و از مشاهیر عصر بود که تقریظ او موجب شهرت مؤلف و اثرش می‌شد. امروزه تقریظ جای خود را به مقدمه و پیش‌گفتارهای بلند داده است.