حسن مقطع

حُسْنِ مَقطع
در اصطلاح بدیع، سخنی زیبا و تأثیرگذار که در پایان شعر آید. نوبهار آمد و نوروز نو آورد نشاط/ ز مهی چون بت نوشاد میِ سرخ ستان/ تا به جای است زمین، با طرب و شادی زی/ تا به پای است فلک با خوشی و راهش ران (قطران) حسن مقطع به‌ویژه در رباعی مورد توجه شاعران بوده است، چنان‌که بیت دوم یا مصرع آخر رباعی‌ها غالباً دارای حسن مقطع است: این قافلۀ عمر عجب می‌گذرد/ دریاب دمی که با طرب می‌گذرد/ ساقی، غم فردای حریفان چه خوری/ پیش آر پیاله را که شب می‌گذرد (خیام). در شعر نو نیز حسن مقطع را فراوان می‌توان دید. مثلاً، در پایان شعری از فروغ فرخزاد می‌خوانیم: پرواز را به خاطر بسپار/ پرنده مردنی‌ست.