دعای عرفه

دعای عَرَفه

دعایی از مأثورات شیعی که در روز عرفه خوانده می‌شود. راویان آن گفته‌اند که عصر روز عرفه، امام حسین (ع)، با گروهی از پیروان خود به دامنۀ کوه رحمت، در صحرای عرفات، آمدند و دست‌ها را دربرابر صورت گرفتند و این دعا را خواندند و پس از پایان دعا، گریۀ مردم صحرای عرفات را فراگرفته بود. دعای عرفه طولانی است و مطالب بسیاری دارد، ازجمله بیان اصول عقاید و تجدید پیمان با خداوند، بیان نعمت‌های خداوند بر انسان و حمد و شکرگزاری او، اقرار به گناهان و توبه و طلب رحمت، درخواست حوایج از خداوند. چند شرح بر این دعا نوشته شده است، از جمله شرح دعای عرفه، اثر شیخ محمدعلی زاهدی جیلانی، و نیایش حسین، اثر علامه محمدتقی جعفری. دعای عرفۀ دیگری نیز در صحیفۀ سجادیه از امام زین‌العابدین (ع) روایت شده است.