راه کارگر
راه کارگر
گروهی متشکل از کمونیست‌های وابسته به سازمان چریک‌های فدایی خلق و مارکسیست‌های سازمان مجاهدین خلق ایران. این گروه که با پیروزی انقلاب اسلامی از زندان آزاد شده بودند، با یکدیگر ائتلاف کردند و گروه راه کارگر را تشکیل دادند. آنان که در زندان دیدگاه خود را نسبت به مبارزۀ مسلحانه تغییرداده و مواضع ضد مائوئیستی اتخاذ کرده بودند، پس از انقلاب به سازماندهی و طرح دیدگاه‌های خود در نشریه‌ای به‌نام راه کارگر پرداختند. مواضع اصلی این گروه که برخاسته از ایدئولوژی مارکسیست‌ـ‌لنینیستی آنان بود، منتقد نظام جمهوری اسلامی به‌شمار می‌رفت. راه کارگر بین سال‌های ۱۳۵۸ تا ۱۳۶۰ش، در مخالفت با هر دو جناح حکومت یعنی مکتبی‌های انقلابی‌ـ‌مذهبی و لیبرال‌های اسلامی، نقش کوچکی ایفا کرد. در ۱۳۵۹ دچار انشعاب شد و برخی اعضای آن به حزب توده پیوستند. راه کارگر در میانۀ دهۀ ۱۳۶۰ کوشید جانشین فدائیان خلق شود و دست به ادغام و ائتلاف با گروه‌های کوچک‌تر زد، امّا همچون دیگر گروه‌های اپوزیسیون چپ دچار اضمحلال شد و بیشتر اعضای آن به خارج گریختند.