رهن

رَهن

عقدی که در آن برای تأمین دین یا عین که در ذمۀ کسی است وثیقه قرار می‌دهند. به کسی که رهن می‌سپرد، راهن و کسی که رهن می‌گیرد مرتهن و به وثیقه‌ای که گذاشته می‌شود رهن یا مرهون گویند. این عقد از سوی راهن لازم است، ولی مرتهن می‌تواند آن را به هم بزند. رهن باید عین قابل تملک باشد. در صحت عقد رهن شرط است که مرتهن، رهن را قبض کند (بگیرد). منافع رهن به راهن تعلق دارد؛ اما راهن نمی‌تواند بدون اجازۀ مرتهن، آن را بفروشد. رهن چه از ناحیۀ راهن و چه از ناحیۀ مرتهن، بعد از مرگ آنان، از ناحیۀ ورّاث می‌تواند اعمال شود. رهن در اصطلاح دیگر به مالی گویند که در مسابقه قرار می‌دهند تا به برنده بدهند.