سازمان پیکار
سازمان پیکار
گروه چریکی مارکسیست ایرانی. از ۱۳۵۲ش، گرایش به مارکسیسم و تلفیق آن با اسلام در سازمان مجاهدین خلق ایران شدت یافت که با مخالفت گروهی از اعضای سازمان روبه‌رو شد. در اردیبهشت ۱۳۵۴ش، مجاهدین مارکسیست دو عضو مسلمان سازمان، مجید شریف‌واقفی و مرتضی صمدیه لباف، را ربودند. شریف‌واقفی کشته و صمدیه لباف زخمی شد و پس از چندی مأموران امنیتی او را دستگیر و تیرباران کردند. در مهر ۱۳۵۴ش، کمیتۀ مرکزی سازمان که مارکسیست‌ها بر آن مسلط بودند، بیانیۀ اعلام مواضع ایدئولوژیک را منتشر کرد و با ردّ اسلام بهعنوان ایدئولوژی طبقۀ متوسط، گرایش سازمان را به مارکسیسم، بهعنوان «ایدئولوژی رهایی طبقۀ کارگر»، علنی کرد. تا ۱۳۵۷ش، دو بخش اکثریت مارکسیست و اقلیت مسلمان هر دو با عنوان مجاهدین به فعالیت خود ادامه دادند. بخش مارکسیست رفته‌رفته عنوان «مجاهدین م. ل.» (مارکسیست لنینیست) به‌خود گرفت و سرانجام در مهر ۱۳۵۷ش با اتخاذ گرایش‌های مائوئیستی، به «سازمان پیکار در راه آزادی طبقه کارگر» تغییر نام داد. در ۱۳۵۴ـ۱۳۵۷ش، طی درگیری سازمان با رژیم شاه جمعاً بیش از ۴۰ تن از مجاهدین مارکسیست کشته شدند. برخی از مجاهدین مارکسیست که بعداً در شمار رهبران سازمان پیکار قرار گرفتند عبارت بودند از حسین احمدی روحانی، تراب حق‌شناس، جلیل احمدیان، مرتضی آلادپوش، پوران بازرگان، محمد شفیعی‌ها و علیرضا سپاسی آشتیانی. سازمان پیکار از آغاز تشکیل نظام جمهوری اسلامی در ایران به مخالفت با آن برخاست و سرانجام در نیمۀ اول دهۀ ۱۳۶۰ش عملاً ازمیان رفت.