ستو ن سازی، شیوه
ستونسازی، شیوه (order)
در معماری کلاسیک[۱]، ستون (شامل سرستون[۲]، میل‌ستون[۳] و ته‌ستون[۴]) و پیشانی ستون[۵]، که به‌‌صورت یک کل در نظر گرفته می‌شود. پنج شیوۀ ستونسازی عبارت‌اند از دوریکی[۶]، ایونیایی[۷]، کورَنتی (قُرَنْتی[۸])، توسکانی[۹] و ترکیبی[۱۰]. قدیمی‌ترین شیوۀ ستونسازی، شیوۀ دوریکی یا دوریسی (بدون ته‌ستون) بود، که سابقۀ آن به پیش از قرن ۵پ‌م بازمی‌گردد،؛ پس از آن شیوۀ ایونیایی (با سرستون‌های طوماری) سر برآورد، و نخستین‌بار در آسیای صغیر تجلّی یافت. شیوۀ کورنتی (با سرستون‌های برگدار) از پایان قرن ۵پ‌م پدیدار شد؛ اما شیوۀ ترکیبی نخستین‌بار در طاق تیتوس[۱۱] در روم، در ۸۲م به‌کار رفت. هیچ ستون توسکانی از عهد باستان برجا نمانده، و از قرار معلوم این شیوه، در دوران اتروسکی[۱۲]ها باب شده است. سباستیانو سرلیو[۱۳]، زادۀ ایتالیا، در رساله‌اش در باب معماری (۱۵۳۷ـ۱۵۵۱)، هر پنج شیوه را به‌‌تفصیل شرح داده است.