سعادت علیشاه
سعادت‌علیشاه ( ـ تهران ۱۲۹۳ق)
(حاج محمّدکاظم اصفهانی، معروف به شیخ زین‌الدین، با لقب طریقتیِ سعادت‌علیشاه) از رجال صوفیه پیشوای سی‌وسوّم سلسلۀ نعمه‌اللهیّه. از سواد رسمی بهره‌ای نداشت و در ابتدایِ جوانی به تجارت مشغول بود. آن‌گاه به مست‌علیشاه پیوست و ملازمِ او شد. پس از درگذشت مست‌علی، به خلیفۀ او، رحمت‌علیشاه، تجدید ارادت کرد و پس از درگذشت رحمت‌علی (۱۲۷۸ق)، خود رسماً در شمار اقطاب این سلسله قرار گرفت. در این دوره، و نیز در زمانِ حیات استادش، شماری از نعمت‌اللهیان، خلافت او را نپذیرفتند و سرانجام نیز، بر اثر بیعت آنان با حاج محمد، عموی رحمت‌علی، انشعابی بزرگ در این فرقه پدید آمد. سعادت‌علی، در ۱۲۸۹ق، برای همیشه اصفهان را ترک کرد و پس از زیارت حرمین شریفین، در تهران ساکن شد. در صحن امامزاده حمزه، در بارگاه حضرت عبدالعظیم حسنی (ع) به‌خاک سپرده شد. پس از او سلطان‌علیشاه به قطبیّت این فرقه رسید.