سلطان احمد
سلطان‌احمد (۷۴۲ـ۷۹۵ق)
(یا: عمادالدین احمد) از پادشاهان آل‌مظفر. فرزند امیر مبارزالدین محمد بود و در زمان حکومت برادرش، شاه شجاع، از سران لشکر او بود و توانست کرمان را از پهلوان اسد، که آن‌جا را تصرف کرده بود، پس بگیرد و تا پایان حکومت آل‌مظفر، خود بر آن‌جا حکومت کند. اگرچه مدتی گرفتار شورش امیر سیورغتمش بود، کمتر از دیگر شاهزادگان مظفری درگیر کشمکش‌های داخلی شد. در ۷۸۷ق، که ایلچی تیمور به نزد او آمد، با قبول سیادت تیمور، به‌نام او خطبه خواند و سکه زد، اما از حضور در اردوی تیمور، که برای لشکرکشی به عراق عجم آماده می‌شد، سر باز زد. بعد از سلطنت شاه منصور در شیراز (۷۹۰ق)، همراه سلطان زین‌العابدین به شیراز حمله کرد (۷۹۳ق) که شکست خورد و به کرمان بازگشت. پس از آن‌که تیمور شیراز را فتح کرد، سلطان احمد با فرزندان خود و هدایای فراوان خدمت او رسید (۷۹۵ق) اما تیمور آن‌ها را زندانی و مدتی بعد دستور قتل آن‌ها را صادر کرد. سلطان احمد را به سخاوت، دیانت و ساده‌دلی ستوده‌اند.