صدای پای آب
صدای پای آب
منظومه‌ای از سهراب سپهری. منظومه‌ای آفاقی و برونْ‌گرایانه که غایت آرزوی انسانی را در طبیعت و عرفان می‌جوید. این شعر در وزن نیمایی در ۱۳۴۳ش سروده شد و سال بعد در مجلۀ آرش نشر یافت. صدای پای آب در زمرۀ مشهورترین شعرهای جدید فارسی در قرن ۲۰ است. شاعر این منظومه را به «شب‌های خاموش مادر»ش تقدیم کرده است.