عبدالله بن عبدالمطلب
عَبدُالله بن عَبْدُالْمُطَّلِب (مکه ۷۸ـ مدینه ۵۳پ‌ق)
پدر پیامبر اسلام (ص) و دهمین پسر عبدالمطلب، از طایفۀ هاشم و قبیلۀ قریش. مادرش فاطمه بنت عمرو نام داشت. بنابر روایات، عبدالمطلب نذر کرد چنانچه خداوند دَه پسر به او عطا کند، پس از آن‌که آنان به مرتبه‌ای از کمال و رشد رسیدند، یک تن از آن‌ها را در پیشگاه کعبه برای خدا قربانی کند. چون نذرش برآورده شد و قرعه به‌نام عبدالله درآمد، عبدالمطلب ۱۰۰ شتر به‌جای او قربانی کرد. پس از این ماجرا، عبدالمطلب با عبدالله به خانۀ وهب بن عبد مناف، که در آن روز بزرگ قبیله بنی‌زهره بود، رفت و دختر او آمنه را که برترین زن قریش از نظر نسب و مقام در آن روزگار بود، به ازدواج عبدالله درآورد که ثمرۀ این پیوند به‌دنیاآمدن محمد (ص) بود. به گفتۀ سیره‌نویسان، عبدالله در بازگشت از سفر تجاری شام، در ۲۵سالگی درگذشت و پیکرش در مدینه به‌خاک سپرده شد. از حضور عبدالمطلب در مراسم تولد حضرت محمد، بشارت آمنه به عبدالمطلب در ولادت آن حضرت، و نیز مراسم نام‌گذاری و استخدام دایه، برمی‌آید که عبدالله در زمان بارداری آمنه درگذشته است، اما برخی مورخان بر این باورند که عبدالله وقتی وفات کرد، حضرت محمد دوماهه یا کمی بیشتر بوده است. از عبدالله فقط پنج شتر، یک گلۀ گوسفند، یک شمشیر، مقداری پول و کنیزی به‌نام اُمِّ اَیمَن که پس از وفات آمنه پرستاری پیامبر را برعهده داشت، برای فرزندش به ارث رسید.