عبدالله محض

عَبدُالله مَحْض (۷۰ـ۱۴۵ق)
(نام اصلی: عبدالله بن حسن مُثَنّی) از تابعان، سادات و بزرگان علویان حسنی. به‌سبب آن‌که نسبش از سوی پدر به امام حسن (ع) و از مادر به امام حسین (ع) می‌رسید، به عبدالله محض شهرت یافت. وی از اصحاب ممدوح امام صادق (ع) و از راویان احادیث ایشان به‌شمار می‌رفت. شش فرزند داشت که محمد بن عبدالله (نفس زکیه) و ابراهیم بن عبدالله (قتیل باخمرا) ازجمله آنان بودند. عبدالله محض رهبری سیاسی سادات حسنی را که درصدد براندازی حکومت بنی‌امیه و بنی‌عباس بودند، برعهده داشت. به‌سبب مخالفت با منصور دوانیقی، خلیفه عباسی، در بند او گرفتار آمد و مدت سه سال در مدینه و کوفه زندانی بود. او پس از تحمل شکنجه‌های بسیار و کشته‌شدن فرزندانش، در روز عید اضحی ۱۴۵‌ق در زندان درگذشت و بنابه روایتی به فرمان منصور کشته شد.