عمادالدین دیلمی

از ویکیجو | دانشنامه آزاد پارسی

عِمادالدّین دِیْلَمی ( ـ۴۴۰ق)

(یا: باکالیجار مرزبان) از امیران آلِ بویَه (حک: ۴۱۵ـ۴۴۰ق) در فارس. فرزند سلطان‌الدولۀ دیلمی بود و در سال‌های ۴۳۰ تا ۴۳۵ق به بغداد حمله کرد و به امیرالاُمرایی و حکومت رسید. او در مقایسه با دیگر امیران آل بویه حکومتی استوارتر داشت و از خلیفه عباسی لقب «مُحیی‌الدّین» گرفت و فرمانروایان بین‌النهرین را مطیع خویش کرد. در دوران حکومتِ عمادالدین، هرچند در ۴۳۹ق با طُغْرُل سَلْجُوقی صلح کرد، کرمان از تسلط آل بویه خارج شد.